[See page image]

Page 707-708

tamen non est mens sincera: quandoquidem alii ambitione quadam, alii vero fervore aliquo ducantur : quum tamen nullae sint in ipsis vivae cognitionis divinae radices. Istud testatum facit aliorum avaritia, aliorum ambitio, aliorum vindictae cupiditas, unde merito metuere possumus horrendam confusionem si summo iure nobiscum Deus agcret. Ruamobrem quum haec ita sint, ardentibus precibus Deum invocemus, ut pro sua, clementia defectus nostros et peccata sepeliat rationemquo, nobis patefaciat istiusmodi pollutioues tollendi, tit coram ipsius facie puri et immaculati reperiamus, et quidquid sit ita benigne ferat nostras infirmitates ne istiusmodi hominum culpa evangelii causa periclitetur.

Cacterum David istos milites satis leviter reprehendit, quod non tantum istorum seditiosorum rationem haberet qui praedam sociis eripcre cupiebant, sed edam aliorum quos lacessitos placare voluit. Nam etsi gars tantnm exercitus hanc causam ageret, verendum tamen Brat rie alii corrumperentur: quemadmodum saepe contingit, ut in magna hominum multitudine labcfactata quadam parte et ab aequitate recedente multi temere in hanc partem transeant, et idem illis contingat quod lui quae longe lateque momento serpit. David igitur non tantum redarguero eos qui improbi fuerunt vomit, sed metuit no alii in ipsorum sententiam transirent: et hac ratione miseri illi, qui ex del'atigatione ad torrentem substiterant in impedimentis, iuro sue privarentur, illis suam opinionem vi tuentibus. Hanc igitur ob causam David eos tam blande compellavit: praeterquam quod non habebat in ipsos potestatem, nisi quatenus sponte sese ipsi subiiciebant. Nam Brat quidem David tit ante dixi rex legitimus, sect tamen ante Saulis obitum regiam potestatem non obtinebat, ideoque inbendi potestatem non habebat. Acnicis igitur et blandis verbis in officio retinerc debuit quos autoritate iudicis non potuit. 1'orro duabus rationibus David illos arguit, quarum prima est,. ingrates erga Deum fore si soli praedam retineant quam Deus sua beneficentia fecisse communem omnibus visas est. Nam quibus data victoria est? sane' Davidi quidem, sod ita tamen ut comrnunc omnibus istud esset beneficium, quandoquidem eos Deus voluerat uxores, liberos et fortunas recuperare. Quod beneficium sexcentis illis commune quum esset, quare improbi illi sibi solis id vindicabant? Sumrnam igitur ingratitudinem erga Deum fore David dicit, si quadringenti illi beneficium quod Deus in ornnes eontulerat non permittens ut hostes abducta praeda potirentur, ad so solos traherent, ideoque etiam ipsi Dec resisterent. Et lam ante docuimus, Dee beneficium aliquod in aliquam multitudinetri conferente, singulos oportere a maximo ad minimum in partem beneficii venire, quos si aliqui frustrentur, of specioso aliquo praetoxtu sue

iure fraudent, perinde istud esse ac si quis Deo ipsi eripiat quae sua beneficientia laxgitur. Hine itaque generalis eruenda doctrina est, ut Davidis exemplum imitati, quum Deus dona sua in DOS contulerit, illorum singuli fiant participes, et ita cum proximis communicernus ne nostris commodis studeamus, et no avaritia nos ab officio dimoveat: sed Deo accepta boneficia ferentes agnoscamus illa sic nobis commissa, ut pro voluntate ipsius ea dispensemus, et in quos usus iusserit applicemus. Altera vero ratio nititur humane iudicio, quum alt: Non audiet vos quisquam super sermone laoc. (luibus verbis indicat, ab omnibus ad quos istius facti fama pervenisset condemnatum iri. Neque vero frustra haec scriptura sacra monumentis tradidit : remedium enim istud est optimum adversum nirniam cupiditatem, tit famae suae quisque rationem habeat. Equidem fateor nos non hac sofa ratione oportere a malo abstinere, quandoquidem non sufficit ad vitandum opprobrium coram hominibus recti speciem ostendere, coram Deo vero pravum cor habere. Multi enim hypocritae a malo abstinent solo pudoris et verecundiae mete; quos non ideo tamen Deus approbat. Quamobrem non ideo a malo tantum abstinendum est, ut coram hominibus laudemur et iudicio illorum approbemur, sod multae aliae rationes simul oceurxunt etiam eonsiderandae. Nam ad quos factum aliquod non pertinet aequius iudicaturos esse de re certum est quam eos qui passionibus praeoccupati sunt quandoquidem vet lucrum vet damnum instar veli sunt quo excaecantur oculi ne rectum videant, et sensus ne sincere iudicent. Quoniam igitur quisque vel sue commode, vel alia aliqua ratione excaecatur, et in sua causa Demo est aequus index, sed plane caeeutit, alios dari indices oportet qui sine afPectu et passione iudicent. Hoc igitur David voluit quum alt : Quis auscultet vobis laac in re ? Quasi dicat, Demo factum hoe laudabit, ut socii nostri vaeui sint, nos vero praeda magna diteseamus. Quis inquarn factum istud non condemnet ? Ruis non brutis peiores, quis non lapis rapaciores dicat? Non tantum igitur pudore ipsos retinere voluit in officio

sed edam ex animis ipsorum omne praeiudicium in causa sua tollere. Quisque enim in causa sua eloquens est et millo rationes rimatur tanquam iustum probandi quod tamen iriiquissimum est.

Idcireo itaque quum de damno nostro ant lucre agitur abstinere nos a proprio iudicio necesse est, et aliis clarius videntibus iudicium deforre et nostris affeetibus fraonum coniiciendum est, no si coram hominibus iusti videamur, conscientia tamen coram Dee polluta nos arguat: ut non immerito David nobis imitandus proponatur duabus istis rationibus, divine puta iudicio, delude hominum opinione sues milites in officio retinere conatus. Nam hanc viam sequuti nunquam aberrabimus: ac licet impune pee-