[See page image]
Page 653-654
653 IN .I. LIB. SAMUEL. CAP. X%YIII. 654 pot statem vietoriam cui volet concedendi. Interim vere Saul desperationis plenus eat, quam hoc maxime patefacit quod Doe ipsi non respondente in malitia sua occalluit: quod enim Deus non respondit ipsi, docuimus antea signum fuisse Saulem a Dee reces sisse. Neque enim si ad Deum pure et candide peccata confessus accessisset promissioni Deus de fuisset: led vera fide et poenitentia se invocanti respondisset. Sod quoniam sine poenitentia, sine fide, led corde duplici of fucato Deum invocat, idcirco vanae et irritae aunt ipsius preces: Deumque frustra quaerit. Quamobrom Saul adversus se ipsum etiam invitus fort testimonium, se in malitia occal luisse quad sine poenitentia, sine fide Deum quae rat. Praeterca Saul ostendit se nondum didicisse quid sit Deum exapectare: nam fides cum ape semper coniuncta eat : spei autem ea natura eat, ut nisi Deus primo quoque tempore nobis respon dorit, patienter tamen adventum eius praestole mur, spec enim eat veluti fidei nutrix. Itaque licet Dei promissiones fide amplexi fuerimus, saepe tamen Deus auxilium differt, ut fidem nostram et obedientiam exploret. Constantes autem ease non possumus, nee patientes sine fide, neque fidem sine ape retinere. Saul igitur satis testatur se desperabundum ad Deum acces sisse, quod verae fidei radices in corde nullas ha buerit. Hoe igitur exemplo discamus sapere, etsi Deus a nobis invocatus non responderit, neque bonitatis suae signa ulla dederit, imo etiam contra persequutus sit, agnoscamus propter iniquitates nostras fieri, ut Deus non respondeat, quae veluti repaguhs illum a nobis separant, ideoque oportere nos reatum nostrum fateri, et adversus nos ipsos sententiam ferre, et seriam poenitentiam de peccatis ~agere. Atque hie ease debet afflictionum usus, ut ex illis tanquam non dubiis testimoniis cognoscamus Deum a nobis recessisse, et abalienatum ease: non quidem ut in desperationem veniamus: sod potius ut agnoscentes nos peeoatis nostris et transgressio nibus ab ipso alienates seria . et non simulata poeni tentia damnatis nostril peccatis ad ipsum conver tamur, veniamque deprecati non dubitemus quin se facilem nobis praebeat, et ad preces nostras respondeat, nostrique misereatur. Etsi vero Deus non prime quoque tempore nobis, respondet, scia mus tamen non ideo nobis desperandum, et ad diabolum confugiondum, auxilium ab ipso exapec tantes, led potius oportere perseveranter Deum in vocare, donee nos satis explorarit. Nunquam igitur intermittendae preces, led quotidie ingeminandae, donee iram suam a nobis avertere voluerit, et ex densis illis tenebris in quas immersi eramus, nos in lucem edueere, suique erga nos amoris paterni non dubia signa dare. Caeterum Saul conquerens sibi Deum, neque per prophetas, neque per somnia
respondisse, non meminit Urim ant Thummim, quum tamen antea dictum sit Deum ipsi non respondisse, neque per Thummim neque per' Urim, ut sacra scriptura loquitur, id eat neque per summum pontificem sacris vestibus indutum, quibus Dominus nester leans Christus repraesentabatur, neque aliis media. Horum inquam Saul non meminit: sacerdotes enim interfecerat, et lanienam illam borrendam in memoriam revocare non poterat quip furore agitaretur, et agnosceret se a diabolo sic fascinatum et excaecatum, ut vivo Dee cuius erant ministri renuntiaverit. Hanc igitur ob eausam Urim non meminit, et in summa dicit se ad Samuelem confugisse responsum aliquod accepturum, quod Deus ipsi invocatus non responderit. Atqui oportebat - ipsum continuis precibus Deum sollicitare, et interim obstaculum tollere, quo Deus ab ipso quodammodo dirimebatur, et ipsius auxilium impediebatur. Sed hoc Saul non faeit. Profeeto sententia illa quam Dominus noster Iesus Cbristus protulit, nondum erat scriptis tradita: Habent legem et prophetas: sod tamen illam oportebat in hominum animis alte defixam else. -Rogabat dives ille apud inferos Abrahamum, ut fratribus significaret superstitibus ne ipsum imitarentur sod poenitentiam agerent et ad meliorem frugem redirent quamdiu in vivis erant, cui responsum eat: legem habent et prophetas, quasi diceretur non exapeetandam ease a mortuis ullam revelationem. Quae sententia quum tribuitur Abrahamo, ea docetur, homines satis habuisse in lege praeceptorum ad bene vitam agendam, ideoque iam inde ab initio firmum fuisse istud praeceptum suffieere Dei legem ad bene vitam agendam et non quaerendam, neque exspectandam ullam revelationem a mortuis. Saul igitur Deo licet ipsi non respondente propria conscientia sua redarguebatur non ease mortuos a sepulcris evocandos, nee invoeandos : sod legem satis splendorem *) faoem ease ad passus ipsius regendoe, donee plenius a Deo illuminaretur: ideoque ad legis -et prophetarum libros confugere debuit, et vero peccatorum sensu tactus veniam a Dee suppliciter deprecari
led contra desperabundus in priore malitia occalluit, Samuelemque mortuum evocavit contra expressum Domini mandatum, e ; ab ipso auxilium exspectavit tanquam Dei propheta. Quod quid aliud fuit obsecro quam velle Dee invite quod expetebat scire? quasi diceret: Tu Deus consulenti mihi to respondere non via, led invite tibi istud extorquebo, et venefieiis et ineantationibus efficiam, ut propheta tuns mihi respondeat, et sciam ab ipso quid mihi, faciendum sit. En quo impudentiae deveniant improbi homines : Deo ipsi bellum inferentes dum se ipsum maxime quaerere simulant,
'") Lege: splendentem.