[See page image]

Page 557-558

sine iniuria et eontumelia vivamus: quod si factqm erit paeata et tranquilla conacientia, omni acrupulo et morsu vacua Dei donis placide fruemur.

Interim observemus Abigailem alloqui Davidem, et illum pro roge, Host tune egenum et profugum, habere, quod factas a Domino promissiones intueatur. Bed erat oceulta, sicut ante vidimus, illa promissio, licet illa tamen non sic occulta fuerit quin ad Saulis aures pervenisset, cuius non erat ignarus. Nam etsi misses fuerat Samuel ad Davidem velut clam ungendum, de hoc tamen facto certior factus Saul fuerat, ut nullam ignorantiam praetexere posset ad signum illud visibile Davidi collatum reiieiendum, quod Samuelem sciret fadelem ease Dei servum et nuncium. Hoc igitur fundamento Abigail nixa concludit Davidem regem fore, quandoquidem Deus its decrevit, cuius voluntas eat irrevocabilis. Nos igitur inde discamus Dei promissionibus sic inniti, ne ex rerum praeseuti atatu de illorum eventu iudicium feramus. Nam alioquin eeelesiae status condemnandus videretur: imo edam Domini nostri Iesu Christi, qui eat illius caput. Quis enim, obsecro, non animadvertit quanto cum contemptu hostes evangelii sanam doctrinam reiioiant: imo quo furore et animi vesania pedibus conculcent, et adoriantur tanquam funditus eversuri. Deinde si eos consideremus quos Deus ad sui cognitionem vocavit, exiguam hominum manum, ignobilem et plerumque mundo exosam et singulis momentis periclitantem,, atque odiis et iniuriis malevolorum expositam, et iniquis sententiis velut obrutam comperienius. Domini vero nostri Iesu Christi non melior eat conditio, quem videmus a catholicae romanae, quam vocant, fidei satellitibus, et sanctitatem quandam exterius profitentibus, adiunetis ipsis iniquis iudicibns et Dei verbum odio habentibus, sic undique peti, ut de solio detrahere ipsum et deiicere velle videantur. Quamobrem si ex sensu rerum externo de Cbristo et ipsius ecclesia iudicium ferre volumus, certum eat Domini nostri Iesu Christi regnum stultitiam nobis fore, neque ipsius virtutem tanti a nobis quanti par eat factum iri, et miseram ecclesiam tanquam rem abiectam contemptum iri, nomenque ipsius quasi perpetua oblivione sepultum iri. Yerum Abigaile nos tanquam optimo doctore et magistro decet uti, ut in Doi promissiones oculos fidei sensusque omnes nostros con%iciamus. Neque enim de promissione ab homine mortali facta hie agitur, neque de regno terrestri et caduco. Nam Davidis sane regnum non fuit diuturnum, etsi Domini nostri Iesu Christi fuit figura. Bed iam Dei filius nobis patefactus eat, et regni ipsius promissio palam promulgata, et quidem ipsius ore, quemadmodum propheta pulchre Psalmo 2. docet istud officium a patre Christum accepisse, quum sit: Narrabo ex decreto, Iehova dixit ad me,

Filius tneus es: ego hodie genui te, pets a me, et dabo gentes possessxonem team : ius, inquam, possessionis tuae fines terrae. Quandoquidem igitur evangelii sonus tanquam tuba per universum orbem insonuit, et Dei ipsius vex personuit, Dominum nostrum Iesum Ohristum ease Dei filiurn, sum, ut par eat, veneremur ac eolamus, eique libenter colla submittamus, et ipsum adoremus, maiestate, potentia et virtute summa praeditum: et hoc atimulo magis urgeamur quam omnibus admonitionibus, quod acimus regnum istud Domini nostri non ease momentaneum, sod aeternum: cuius caput eat ipse Doi filius: et cuius nos ease membra scimus: coolitus ad Dos misso non dubio nee incerto testimonio. Quare quo maioribus procellis et tempestatibus hunt orbem adversus istud regnum aestuare viderimus, et christianam ecclesiam urgere, eo ardentins oculos in altum elevemus, Deique bonitatem et clementiam contemplemur, eumque supplicibus votis precemur ut eeclesiae misereatur, et omnes Satanae insultus adversus earn infriiigat, et quidquid nos in tentationem inducere posset, pro sea misericordia tollat. Denique quoties Domini nostri Iesu Christi regnum contemni, et ipsius verbum pedibus calcari, et ecolesiam minis coniuratorum hostinm urgeri videbimus, ne unquam propterea vacillemus, ant a proposito resiliamus : sod ad ipsum confugiamus, certo persuasi nunquam defuturum nobis opportune tempore, eiusque potentia freti maneamus imperterriti: et quandoquidem scimus ipsum a patre regnum accepisse, coniuratorum omninm hostium minas, et vim omnem ac potentiam habea mus ludibrio, et hoc inexpugnabili propugnaculo tuti perditorum omnium consiliis et conatibus audacter insnltemils.

Et de Abigailis istis vocibus hactenus. Pergamus ad sequentem orationis ipsius partem qua se in gratiam Davidis insinuat, his verbis, quum benefecerit Iehova domino moo, ut recorderis ancillae Mae. Ex quibus verhis apparet illam sic agere causam suam, et f'amiliae patrocinari, ne David sibi factam iniuriam ulcisceretur, ut excellentis fidei suae testimonium exhibeat, in Doi promissiones respicientis. Nam si ex rebus externis, ut maritus Nabal, iudicasset, sane Davidem habere ludibrio potuisset, et sannis excipere nuncios ipsius. Quid ills fugitivus, quid profagus posset adversus meam familiam? llle qui inter lustra ferarum, omnibus exosus, vitam sustentare cogitur: mene, inquam, ille miser terruerit? Verum Abigail non mode, metuit ne David repents illatam iniuriam ulcisceretur: sod longs ulterius mentis oculos extendit: rogatque ipsum ut quum in regni possessionem a Domino misses fuerit, ipsius recordetur et misereatur. Bed quale tune Brat hominum de Davidis rogue iudieium? Quis unquam illum sperasset ad regiam dignitatem