[See page image]
Page 519-520
519 HOMILIA LXXXVIII. 520
minus ad eam divinae voluntatis cognitionem pervenire nos oportet qua roboremur et ad finem usque vitae perseveremus. Ad banc cognitionem accedit fiducia in Deum quem defensorem et protectorem nostrum in rebus adversis fore scimus, et in eo conquiescimus et intro nos ]psi subiicimus atque ipsius patefactam nobis voluntatem amplectimur. Et hactenus de ista cognitione dictum esto.
lam amplius etiam expendamus Saulis orationem in qua, licet cog-nitionem habere se profiteatur divinarum promissionum Davidi per Saulis ministerium factarum. tamen suam ineredulitatem vel potius arrogantiant patcfacit, quod cum Deo veluti pacisci in Davidis persona velit. Nam sit: Ego scio to regnaturton esse: Itaque non indignatur neque more solito excandescit in iras, sell se cum Davide transigero velle ostendit, ut in posterum persuasus sit Davidem post ipsius obitum semini sue pareiturum. Ex quibus apparet in qua, opinione Davidem habuerit, nempc nihil ipsum adversus se suscepturum neque nova consilia agitaturum. Mirabilis sane mutatio, quod qui antes tanto furore Davidem ad mortern persequebatur, et quibuscunque poterat iniuriis al8ciebat, se lam tam facilem et benignum praebeat. Sell quandoquidem regnaturum Davidem sciebat, quare non sponte regiam dignitatem eiurabat et Davidi t.radeb<<t? Quare quum certus esset de Dei voluntate non intro cedit? Nam quis illi bane confessionem extorsit, nisi sola conscientia qua intus urgebatur et urebatur, et tanquam perpetuo carnifice cruciabatur, Dee edam tanquam summo iudice illum excitante? Quamobrem cognitae Dei voluntati nos intro subiicere discamus, nihilque adversus illam suscipere, sell omnes cogitationes et actiones nost.ras sponte ipsi subiiciamus, et pedibus, manibus, oculis, omnibus denique sensibus in eam intenti simus. Sunt enim individuo quodam nexu inter se coniuncta fides in Deum, et in ipsius veritatem, et vera obedientia in omnibus in quibus exercere nos Deo placuerit. Caeterum observandum iniquos velle quidem cum Dco pacisci, sell non posse tamen pacem consequi. Pax enim quam fideles optare debent, ea est ut ad ip~um accedamus, cidemque coniungi et uniri studcamus, et ultro illi coniungi velimus, qui est sola perfectio summumque omnium bonum. PIanc ob causam nominatim divus Paulus docet nos per fidein pacem obtiner-e: ac proinde inereduli sibi pacem aliquam imaginantur: sell its tamen ut Dee tergum obvertant, et magis ac magis obdurentur et obstupefiant ut nullus amplius remedio locus supersit, quemadmodum docet Paulus, non superesse amplius ipsis ullum sensum malorum quibus urgent.ur. Quapropter ad veram pacem a Deo consequendam non longis ambagibus Dens quaerendus est, neque unquam procrastinandum, sell vocanti Dee obsequendum et ipsius vo-
luntati parendum, ut veram et permanentem pacem assequamur. Quid ergo profecit Saul cum Davide volens paeisei? Sane videtur otio et t.ranquillitati suae consuluisse, et tanquam factis induciis opportu num tempos explendae malitiae quam intus occul tabat, exspectasse. Et pectore fovit tristitiam vel furorem potius quo adversus Davidem exaestuabat. Denique de sua pertinacia nihil remittere volebat. Nos vero contra ipsius exemplo discamus omnes affectiones et animi perturbationes exuere, ne quid nos impediat quominus ad Deum accedamus, et in ipsius veritatis et bOnitatls paternae cognitione per severemus, ut tranquillitatem spiritualem quae cola summum bonum est assequamur, et re ipsa experia mur Deum esse nostrum defensorem ac protectorem, ac scopum unicum ad quem collimare debemus. Interim vero quum Saulem aadimus voluisse cum Davide pacisci suisque rebus consulere in eo tanquam in speculo contemplemur incredulorum consilia et rationes. Nam eos deprehendemus metu et formi dine perculsos rationes quaerere quibus sibi, et suae securitati consulant, qui nullo ipsos persequente tremunt, sibique aliquas dari inducias expetunt. Verum quum adversarii sint et bostes iurati Del qui dens est pacis, quomodo pacem requirent? Nos igitur illorum exemplo contra discamus inaestimabile bonum else pacem habere cum Dee et in eodem conquiescere et ex animo detestemur et abhorreamus iniquitatem incredulorum quae illos a Dee disiungit, et illis similes fieri summopere caveamur. Ac sane multos quidem videmus nihil adversus Deum aperte audere et in privatis quibusdam factis ipsius metu retineri, sell non ideo tamen verbo niti fundamento, neque veras habere in timore Dei radices, quo duce vitam suam ad ipsius obedientiam instituant. Sell tantum motum aliquem esse et inanem impetum qui statim evaneseat. Quod quum its sit nos decet tanto in agis incitari ad Deum in veritate et puritate quae rendum, ne mode in bane, modo in illam partem fluctuemus, sell in proposito constanter persevere mus, et nullis tentationibus ab officio dimoveamur. lam vero alia ex parte Davidis bumanitatem consideremus, qui iureiurando Sauli se ad ipsius postulationem adstringit. Nam poterat ille quidem multis conditionibus Saulem adstringere, nee dubium est, si talis fuisset Dei voluntas, quin exoptasset in quiete et domi vitam privatam vivere, et in tenui victu et habitu pastoris Dei voluntatem exspectare. Sell quidquid sit errare illum Deus voluit, et in montibus degere, et ut antes in antris latere. Nihilominus tamen se iureiurando Saulis adstringit. Undo discemus cum ad praxin revocare quell dicit Psal. 34: Inquirendam pacem, et persequendam eam, etiam si nos fugere videatur, et licet nos inimici per patienter tamen opportunum tempos liberationis exspeetandum, et pro viribus cum Deo