[See page image]

Page 515-516

HOMILIA LXXXVI.II.

21. Et nunc quia scio quod certissime regnaturus sis, et habiturus in manu tea regnum Israel, 22. Iura mihi in Domino ne deleas semen meum post me, neque auferas nomen meum de domo patris mei. 23. Et iuravit David Sauli. Abiit ergo Saul in domum suam, et David et viri eius adscenderunt ad tutiora loca.

CAP. gXY.

1. Hortuus est autem Samuel, et congregates est universes Israel, et planxerunt eum, et sepelierunt eum in domo sea in Ramatha.

Superius docuimus qua ratione de hostibus victoriam reportare possimus nempe malum bono compensantes. Hanc enim victoriam Dominus laudat, sibique gratam pronuntiat, ac proinde diversam quacrentes confusione tandem obruendos minatur. Praeterea docuimus ad Deum confugiondum esse, et patienter ipsius consilium exspectandum, et tempus ac opportunitatem qua se summum omnium iudicem ostendat, et contra cavendum ne ipsi ostium claudamus nostra temeritato et nimia festinatione. Quamvis enim obstinata sit hostium nostrorum malitia, nihilominus tamen afflictionum nostrarum exitus semper bonus est futures, quandoquidem mille rationes habet Dominus, quibus suos adversus quosvis hostes tueatur. Et insigne est Saulis hoc loco exemplum, cui Deus bane confessionem extorsit, Davidem esse ipso iustiorem. Quamobrem Deum videmus posse eos qui nos porsequuntur co adducere, ut vel invites summo sue dedecore oporteat iniquitatem seam confiteri, nostramque innocentiam licet ad tempus veluti obrutam palam innotescere.

Transeundum nobis iam est ad ills Saulis verba quibus Davidem iuramento obstringit, fore ut quum ad regiam dignitatem pervenisset, semen ipsius non deleret, neque auferret nomcn suum de domo patris: sed passurum, ut placide tanquam subditi reliqui vitam agerent. Admirandum sane et stupendum quod Saul hoc iureiurando Davidem adstrinxit, quem tamen ferre non potuit agere vitam in desertis, patria extorrem fugitivum, vagum, fame et siti, aestu et frigore laborantem et omnibus hominibus exosum. Quinam enim ista duo inter se convenient, ut Davidem Saul persequatur, et tamen hoc illi iurandum extorqueat? Ex boo exemplo apparet quibus fluctibus improbi bornines et increduli agitentur, ut nusquam possint quiescere, et nihil unquam firmum babere. Et bane mercedem Deus in lege sea divinae suao maiestatis contemptoribus promisit, fore nimirum ut ad umbram seam t.repident, et nusquam securi sint, vitamque velut tenui file pendentem ducant, et tanquam fluctibus et procellrs aestuent, cuius rei exemplum in Saule nobis

hic proponitur. Primo loco dicit se probe scire Davidem regnaturum; quare igitur ipsi resistis? scientia enim illa de qua agit ab hominibus nullomodo proficiscitur. Non quod David auram popularem captarit, regnum ambierit. Re ea de causa non impellitur, nee de sea eleetione cum populo ullomodo egit: non eum avorum illustris familia ad id sollicrtavit, sed tantummodo quod a Deo unctus sit, ut per propbetam suum disertis verbis testatur, quum dicit se Davidem in regem elegisse. Aliunde igitur non edoctus fuit Davidem regnaturum nisi ex Doi summi decreto. Si autem pro comperto babebat a Dee Davidem regem eleetum, quare resistit? Quid inde fiet? potuitne eius pervicaeitas et obstinatio invictam illam Dei altissimi virtutem superare? Cortissimum est Saulem furiis et rabie agitatum, a diabolo perturbatum, tamen ab eiusmodi blaspbemiis abhorruisse : quod possit de Deo vietoriam reportare, quod possit immutabile illud decretum revocare de regno Davidis, pronunciatu est borrendum. Etiamsi autem millies fassus esset, Deum hoc ratum et fixum statuiase, Dei consilium nullomodo mutari posse, nibilominus tamen id efficere moliebatur, et veluti cornibus Deum petere ultro conabatur. Hoc exemplo docemur, quanta sit eorum bominum rabies quos possidet diabolus, quos scilicet adversus Deum insurgendum, et adversus ipsum in suam ruinam et perniciem pugnandum impellit. Quis enim alius exitus sperari possit quam ultimum exitium, eorum qui adversus Deum et ipsius electos insurgent? Docemur itaque, in tremore coram Deo incedere, adeo quidem ut ubi nobis innotuerit ipsius voluntas illi obsequi omnino studeamus, et quidquid ab eo profectum fuerit boni consulamus. Neque enim satis est Dei verbum nobis esse auro et argento pretiosius, sed etiam melle dulcius esse oportet, ut pulchre nos prophets docet, Psalmo 19. Caeterum quo melius bane doetrinam percipiamus, et ad usum revocemus, observandum varios esse gradus, tam iniquorum hominum quam fidelium. Nam increduli nihil eorum quae in genere dicuntur apprehendunt. Nam si miseros caecos dicamus, si temerarios, qui bonum a male discernere nequeunt, qui neque ratione neque iudicio ducuntur, quod sancto Dei spiritu omnis intelligentiae et lueis autore destituantur, adeo ut incredulitas mere sit caecitas, et nihil nisi confusionem secum invehat: tamen Deus aliquando incredulos eogit se ipsos agnoscere, Deumque et veritatem, ac virtutem ipsius apprehendere, et ad illius cognitionem obstupseere, adeo ut plenis buccis fateri illos oporteat Deum esse fidelem, et irrevocabile esse quidquid ore sue pronunciarit. Sed ista nihilominus divinae virtntie w apprehensio non est vera scientia ad quam aponfe,

accedant, et sese subiieiant. Nam si fieri posset haA~:'cognitionenr suffocarent, et Dei virtutem oppnmew