[See page image]
Page 511-512
511 HOMILIA LXXXV II. 512. dicendi, hoc vel illud, et mea autoritate ad hanc Soria, qui lacrymis tamen et gemitibus eam testan vel illam rem utendi? Et ita licere sibi quidvis tur: quid de improbis et crudelibus hominibus sta deblaterare arbitrantur. Sed non hominibus niti tuendum arbitramur, qui Dee et hominibus exosi, DOS oportere sciendum eat, sed aequitate et iustitia, tamen ita obduruerunt ut citius aquam a pumice quam ab ipsis lacrymam elicias? Nae frontem ipsos perfricuisse oportet, et depuduisse tanquam scrotum in hrpanari, et a diabolo speciali nota insignitos. Ruamobrem haec doctrina diligenter eat meditanda, et in usum nostrum revocanda, ne nimirum impo nere Deo nos posse existimemus, quum aliquo sensu peccati tacti fuerimes, et tristitia aflecti: neque enim Deus tanquam homines cut pueri placentis cut pomo placatur, qui sincerum animum, cuius penetralia rimatur, et perseverantiam requirit. Qua lem ergo Saulis poenitentiam fuisse dicemus, qui filium snum Davidem vocat, qui iustiorem ipsum se esse pronuntiat, qui peccatum ultro fatetur, qui etiam lacrymas eff'undit, testes nihil a se dici si mulate? Non igitur Davidem ludebat inanibus ver bis, sed serio loquebatur. Verumenimvero quandam occultabat pectore simulationem et hypocrisin, qua laborantes sic exeaecantur proprio vitio, et adeo stupid) fiunt, ut quo laborant morbo, non sentiant nee agnoscant. Ita plerumque accidit tit qui admisso aliquo peccato, lacrymas aliquot eiecerint, sibi vide antur Deo satisfecisse, et novam cutem induisse: quibus si illud condonaveris, ad priorem mentem revertantur, immo cum effraeni quadam licentia ad malum ferantur: quod Dee se antea plus quam satisfecisse sibi persuadeant, et non amplius ease ab ipsis rationem malefactorum repetiturum. Hint itaque discamus nos ad amussim expendere: ac veram poenitentiam sciamus non esse positam in sola tristitia de malefacto. Nam etsi verae poeni tentiae principium sit illa tristitia, ut doeet Paulus 2. ad Cor. non tamen eat tota poenitentia, quam esse continuam oportet. Multi Saulem igitur imitan tur, signis Solis externis poenitentiae contenti: sed ista non sufficiunt vere poenitentibus, quos veterem hominem opportet exuere, Deique timorem tam alte suis animis infigere, ut praeteritum malum oderint, et in posterum dent operam, ne tantum aliquo impetu moveantur, sed in coepta poenitentia perseverent: et in ipsorum animis tam altas radices pietas . agat ut bonum fructum adferat. Nam etsi millies ad Deum seriam conversionem profiteamur, et vitia nobis displicere testemur, nisi tamen vita respondeat quidquid ore profitebimur dolosum et fraudulentum erit. Ruamobrem Deum ardenti voce precemur, ut veram poenitentiam cum perseverantia nobis largiatur: ut linguae correspondeat, et non simus adeo leves et inconstantes, ut momento ad ea quae prius condemnavimus revertamur.
et integrita.te, cuius omnes testes sint. (lucre si contigerrt ut improbi homines simplicibus oculos perstringant aliquo praetextu, licet tamen ipsum aerem suo scelere polluerint, et soli scum splendorem sustulerint. patienter exitum exspectemus, qui sane ipsis luctuosus futurus tat, Deo ipsorum turpitudinem detegente et ab ipsorum ore eliciente confessionem, iustos fuisse quos ipsi iniuste et perfi diose suet insoquuti. Licet rgitur ipsis omnes assentati lint, vel invites tamen Deus tandem coget fateri seam improbitatern et nequitiam.
quibus etsi testatus ost Saul non simulate se Davidem iustum pronunciare, non tamen meliorem suam apud Deum conditionem fecit, neque seria peccati poenitentia ductus eat. Et hat in parte mull) falluntur, qui se aliquot gcmitibu5 et suspiriis peccata teg~ere posse arbitranr:ur, et inique Deum cum ipsis agere nisi statim ipsos absolvat, et obviam ipsis gratulaturus venial. Sed unde ista manant abunde quam ab hypocrisi nobis innata, oui non possumus renuntiare, neque nostris affectibus, quos ut par eat non cxpeudimus? Praeterca quid sit very poenitentia prorsus ignoramus: cuius si verum sensum et cognitionem haberemus, non temere sic nomen ipsius usurparemus. Sed unam cut alteram lacrymam tegendis peccatis sufficero arbitramur, cut solam confessionem peccati veram poenitentiam existimamus: sed toto coelo aberramus. Conferamus enim )slam confessionem cum Saulis lacrymis. Rex enim hit lacrymatur, imo oiulat, et magna voce suam perfidiam fatetur, ut non ipse tanturn David, et quae illum cornitabantur copiae tnilitum testes sint istius confessionis : sed edam )pace rupee et cones commoveri videantur, et Saulis gemitibus impleri. Nonne igitur merito regis istius gemitus et lacrymas dicemus potius pro seria poenitentia habendas quam eorum votes qui verbo dicunt: Poe nitet me fact)? Sane non parvi moment) fait Saulem intro hanc infamiam subire, tit se perfide persequutnm innocentem hominem diceret et ingenue fateretur culpam: ac proinde longe antoponenda eat ista Saulis confessio tot vocibus confirmata, simplici illorum confession), qui verbo uno dicunt: Poenitet nee. Et magna vidctur illa fuisse virtus, non crubescerc tot. testiurn ora. Sod ist.a non debent nos ita commovere, ut si quorundam lacrymas viderimus, ipsos ideo converses dicamus: std potius aliquantisper exspectanrlum, donee ewitus quae fuerit wens ipsorum patefaciat: simulatcno an vero integre et sincere sere gesserint. At si non prime statim tempore illorum admittenda eat poenitentia tanquam