[See page image]

Page 269-270

quum diount Caiapham quod esset pontifex habuisse donum prophetiae: ac proinde idem esse de papa iudicium quod sit ecclesiae caput. Sod in primis ostendant quo fundamento nitantur quum idolo illi, cui nullus honor debetur, attribuunt dignitatem illam capitis ecolesiae. Quam ridiculum argumentum illud, quo Caiapham propbetasse volunt, ut papam in eodem gradu eollocent. Nae loquutus eat ut pica et psittacus garriunt, ut eat in communi proverbio, et quidem omnino contra mentem suam, quum dixit expedire ut unus homo pro toto populo moreretur. Sane non agnovit Christum pro Dei filio: neque etiam percepit quale commodum et utilitas ex ipsius morte et passione ad universum genus humanum perveniret, in hoc unicum intentus ut quoquo modo Christus a medic tolleretur. Nihilominus tamen boo illi Deus extorsit, ut ostenderet mortem filii sui generi humano salutem et vitam allaturam. Verumenimvero Caiapham neque ut doctorem, neque ut magistrum in ecclesia admittemus, et nulla eius eat autoritas, neque eorum qui se illo tuentur, quandoquidem eorum quae protulit nullam intelligentiam habuit, immo contraria illis prorsus et repugnans eius intentio fuit. Quamobrem quum Saulem audimus prophetasse, ne cogitemus reliqua fuisse quaedam adhuc in ipso vestigia donorum quae prius in ipsum Deus contulerat: sed agnoscamus potius inchoatam in illo gratiam_, fuisse prorsus deformatam, et in contrarium prorsus usum conversam: Saulemque maledictioni divinae factum obnoxium, non. tantum quod ergs Deum ingratus fuisset pro tot aoceptis ab ipso beneficiis: Bed quod ei invideret quem Deus populi sui ductorem designarat, et unctum suum fecerat, id eat eum qui figura erat Domini nostri Iesu Christi: adeo quidem ut insano furore sit percitus. Et de istis hactenus.

Sequitur Saulem furibundum et insanum voluisse Davidem hasty quam mane tenebat transfigere, sed Davidem bis declinasse. Tum Saulem metuisse sibs a facie Davidis, quod Dei spiritus ab ipso recessisset, et animadverteret Davidem a Deo regi et ipsius praesidio vallari, Be vero miserum et reiectitium esse a Domino. Hine in primis observandum quam miraculosis et admirandis modis Deus suos tueatur: et iam antes docaimus Deum nonnunquam per quasdam ambages et vias obliquas quibus retroire potius quam promovere suum opus videatur operari; quo virtus ipsius tanto sit illustrior. Nam si bominum more operaretur, naturae illud tribueremus, neque in eius bonitate apem poneremus, auxilium in rebus angustis ab ea sperantes, quod fortuito evenire nobis persuaderemus. At quum Deus contra hominum spem et exapeetationem, quo remotior videtur eo magis suum opus perficit et decretum ad finem perducit admirandis modis, de quibus nunquam cogitassent, tum sane vel invitoo fateri

necesse eat, manum Domini rem illam perfecisse. En cur Deus saepe mediis utatur apud homines contemptis, ut gloria sua fiat conspectior. Davidis exemplo eonfirmatur haec doctrina, quem a Samuele videmus unetum fuisse, non tantum ut rex esset in hoc mundo: Bed etiam ut esset figura et imago Domini nostri Iesu Christi. A septis igitur ovium deduxit eum Dominus in Saulis aulam. Sed in ea quomodo exceptus eat? Saul insidiis mortem illius quaesivit, et persequendi ipsum finem nullum fecit. Et hoc ipso loco videmus ilium his in mortis venisse periculum : Saule hastam in ilium vibrante cuius ictum non evasurum ilium sperabat. Quid ergo Saulem impedit, nisi Deus qui ictum a Davide avertit, quemadmodum saepe contra ictus in nostram salutem dirigit? Memoria repetamus quod ante audivimus: David lapidem funda iaculatus eat, qui Goliathi frontem recta petiit. Erat autem ille gigas miles cataphractus, reliqua corporis membra tecta habens excepts fronte. Quare David multos lapides iaeulaturus videbatur antequam nudum illam eorporis partem attingeret, nam si millies armaturam attigisset, inanes ictus fuissent, quod armis Buis teetus tanquam forti propugnaculo tutus videretur. Davidis itaque manus arcana Doi virtute regitur, ut solo ictu superbus et immanis ille gigas prosternatur. Sic contra licet Davidi Saul sit proximus, et habeat in potestate, ut nemo prohibeat. quin hastam in ipsum iaculetur, non tamen ferire, quem petebat, potuit. Conspicimus igitur quomodo ex parte Deus Saulis manum avertit, ab alters. Davidis brachium direxit. Ex istis discimus, nos licet multis undique periculis, Deo permittente, cingamur et obBideamur, ut de nobiB actum ease iam videatur, tamen ex illis nos eruendi rationem Deum facile inventurum. Nam habet in potestate non solum mortis exitus: Bed potest ex mortis faucibus, quum volet eruere: et faeiet etiam quotiescunque fiduciam omnem nostram in ipso collocabimus: quemadmodum docet Paulus in 2. ad Cor. c. 1. Itaque quum hoc loco Saulem audimus iaculatum fuisse totis viribus hastam in Davidem ut eum transfoderet, quem tamen non attigit, agnoscamus irritum ictum quod DavidiB vita in umbra Domini tegeretur, qui Buos eripere novit ex omnibus periculis, et nunquam in rebus incertis deserit. Quare promissione illa nitamur, Deum nos tanquam oculi sui pupillam caros habere, et occultaturum in propugnaculo suo, sic ut nee homines improbi, qui turbaB dare et nocere possent, nee ulla quantacunque via ipsorum, nee consilia quibuB obrui poteramus, ad nos usque perveniant, quum Deus fuerit nobis clypeus et propugnaculum. Quare in ipsius bonitate speremus, licet mille periculis obsessi : et quum ne passum quidem promovere poterimus quin veniamus in hostium laqueos, sciamus tamen