[See page image]

Page 271-272

Deo protectoro nos salvos fore, modo in angustiis istis ad ipsum confugiamus, at nos ei totos permittamus, Davidis exemplum imitati, qui Psalmo 31. in summo constitutus diserimine, ait: Domine spiritum meum in manes teas commendo. Nae, quum ex imo pectore tales preces fudit, videbatur iam in sepulcro pedem alterum habere, quare ad Daum ardentibus votis mori paratus confugit. Equidem arinosco nos live prospera, sive adversa utamur valetudine, sive secundis, sive adversis rebus, oportere ad Daum precibus confugere, quemadmodum DOS exemplo suo Dominus ipse noster lesus Christus docuit. Sed tamen quum hostium suorum furorem David conspiceret, at videretur in ipsorum potestate iam futures, turn maxima vitam seam in Dei manum coniecit, persuasus Deum posse ipsum ab omnibus illis periculis at diris hostium comminationibus servare, at in libertatem asserere. Nam, inquit: to Domine me redemisti. Memoria repetebat Dei praesens auxilium, quo ictum hastae Saulis ab ipso averterat: at agnoscebat nullam esse tantam hominum vim qua possit ex periculis ingentibus erui, nisi solaam Dei manum at potentiam. Itaque promissionibus eius nititur: at licet se miserum peceatorem sentiat multis peccatorum sordibus inquinatnm, nihilominus in Dei bonitate sperat, at fructum misericordiae et gratiae ipsius exspectat. Idcirco etiam ilium Daum veracem vocat, q. d.: Tu Domine opus tuum coepisti, quamobrem at ad finem usque perduces: quandoquidem fidelis as: neque me pasces inani spa, sad benefacicndo mihi perges, at tea potius in me dona multiplicabis, quam meum exitium quaeras. Ideo confido vitam meam in manu tea positam tutam fore. Et hue pertinet etiam illud quod alio quodam Psalmo dicit, Doi misericordias esse meliores super omni vita. Vix enim sibi homines possunt consulere, vitaeque tutandae rationes invenire: qua& si forte invenisse sibi persuadeant, securiores facti indurantur, at spa inani pascuntur. David autem agnoscit rationes omnes, at omnia consilia at media bumana quibus sese tueri homines student, nihili esse facienda prae Doi manu quum pro Buis liberis nos habere dignabitur. Caeterum at istud observandum est contra, non esse nobis despondendum animum quum a Deo derelicti videbimur, ipsum etiam Davidis exemplum intuentes: quare si undique DOS obsideri ab hostibus Deus permiserit, at improbis hominibus ad nos cruciandos aliquam potestatem fecerit, ne propterea inquam terreamur, at animum ad ipsutn in angustiis eonfu--icndi abiiciatnus, sad potius eo ardentioribus votis ipsius misericordiam solliciternus. Neque vero tan Wm singuli sibi hanc doctrinam debent applicare, sad etiam ad generalem ecclusiao statum est transferenda. Quamobrem si is ecclesiae status videbitur, ut ipsius immineat desolatio, et quae pulchre

instituta fuerant ruinam minentur, ut Bola, tantum appareat confusia, ne pro:pterea turbemur, sad ad Dei auxilium confugiamus. Davidem enim hie videmus ad tempus veluti in ipso mortis articulo at longe a spa remotum, ut animum despondere posset, nisi Deus miraeulose providisset. Quare si evange1ii cursum impediri, si eeclesiam comminationibus terreri, si denique mundum susque deque ferri viderimus, nihilominus eperemus Daum omma improborum consilia adversus ecclesiam suam infracturum, at nubibus irrita donaturum : immo quaeeunque adversus fideles maehinati fuerint in ipsorum capita derivaturum, at summa confusione at dedecore affecturum.

Transeamus ad sequentia ills : Et tvmuit Saul a facie David, eo quod Dominus esset cum eo, et a se. recessisset. Metus quidem iste prima facie laudabilis videri posset. Timor enim Domim, ut seriptura loquitur, initium est omnis scientiae at sapientiae: at ubieunque Deus suam virtutem declarat, cum timore at reverentia nos ilium decet revereri. Quamobrem videri posset hie Saulis timor, quo a facie Davidis timuisse dicitur, non osse illi vitio vertendus. Cur non enim gratiam Dei quae in Davide tanquam radii gloriae ipsius splendebant honoraret? Deus enim satis ostendebat se velle in Davide honorari: quare Saul etiam ilium timere debet. Singulos enim oportet coram illa maiestate suprema tremere, at ante ipsius facietn silere, ut ait propheta. Verum iste Saulis timor Davidis faeiem fugientis non in alium finem spectavit: quam ut Dei praesentiam fugeret : qui sane vitiosus est timor. Nam, ut dixi, timere Daum debemus, at quaecunque suae gloriae signa dat, quibus vel confirmemur vel deiiciamur, et. ad vivum usque lancinemur, ea demissis cervicibus, at velut in nihilum redacti coram maiestate ipsius venerari, sic ut nos in ipsius obsequium ultro conponere diseamus, iugumque ipsius placide admittere, at nos ipsi regendos sine repugnantia at contradictione permittere. Nae si Daum hac ratione timuerimus, certum est nos ad ipsum posse confidenter accedere. Quapropter confirmari nos in ipsius amore, at fiduciam bonitatis ipsius in nobis auger oportet, admonitos dicto illo prophetae in Psalmis, Deum, inquit, timemus, et tamen in ipsius templum ingredimur quum suae virtutis signa quaedana edidit. David sane Deum precatus est, non teniere neque nimis confidenter, sad cum modestia at timore maiestatis ipsius: neque enim ad Dei maiestatem cum temeraria audacia mortalibus est accedendum. Timendum itaque Deum dicit David, sad addit, nihilominus tamen in ipsius templum veniendum. Quid ita vero? Nempe ipsum bonitate plenum noverat ipsa experientia, quae faciebat animum propius:ad ipsum aceedendi, precibusque sollicitandi. En qua-