[See page image]

Page 153-154

commoveamur, eiusque afflictionem lugeamus. Verumtamen hanc per se bonam affectionem fraeno quodam cohibendam sciamus, ne excessu nostro Deo reluctari velle videamur. Nam si nimium affectibus nostris indulserimus, certum est quod in se bonum fuerat paulatim corruptum iri, et malum vires accepturum, et diabolum, cuius notae satis in nobis incautis opprimendis fraudes, tandem eo nos impulsurum, ut Deo ipsi reluctari et contumaciter adversus ipsum sentire non vereamur. Nae ipsa experientia compertum id facit. Annon enim crebras hominum qnerelas istiusmodi videmus? Qui affligitur, queritur nimium diuturnam afflictionem, et in istiusmodi voces prorumpit : Ecquis erit tandem finis malorum? quando aliquod solamen doloris dabitur? Inde fit ut suis affectibus abreptus, et impatientia victus, etiam in Deum ipsum contumehose agat: Nunquam ne Deus suorum miserebitur? An semper ad suorum preces obsurdescet? Denique pravas cogitationes tandem indignatio et exacerbatio animorum excipiet: sicuti videmus praestantissimum vinum, si ebulliat; tandem acescere. Eadem nostrarum affectionum ratio eat: siquidem ex nimia cura et intemperantia nascitur arrogantia, et inde adversus Deum murmur et indignatio: ut vix abstineamus querelis ; quae licet non usque ad blasphemiam progrediuntur, tamen Deum graviter in nos provocant, et multum ab ea obedientia recedunt quae Deo debetur. Quare discamus nostris affectibus its moderari, ut Doi voluntati nos ultro subiiciamus, et ab ipsius providentia toti pendeamus

ac si qui minas intentarint, ut varii casus metuendi videantur, Deum sciamus posse omnibus occurrere, et in ipsius promissionibus acquiescamus, et auxilium imploremus. Quapropter Deum quidem preeibus sollicitare possumus: sed tamen affectus cohibendi, ne ultra terminos efferantur, sed veluti captivi co6rceantur.- Ad hoc rios exempla vel sanctissimorum virorum oportet intueri. Davidem videmus in hostium suorum et Dei contemptorum medio versantem, a quibus mox videbatur laniandus et devorandus, quodammodo fluctuare, et tanquam desperatis rebus eiulare. Nonne et prophetam eonspicimus velut adversus Deum disceptare, et conqueri quasi promissionum suarum oblitus esset; quum videret tantam in populo rerum omnium confusionem'? Sane istis exemplis nos eo magis commoveri oportet, quo sanetioribus viris contigerunt, ut in omnibus rebus tam laetis et prosperis quam tristibus et adversis hoc fraeno retineamur, cogitatione nimirum divinae voluntatis, quam fieri prae omnibus expetamus, et in ea placide conquiescamus: ac proinde si Dei voluntas patefacta nobis fuerat, eam ut bonam et iustam agnoscamus et gratam habeAmus.

Deinceps sequitur, Deum iubere Samnelem

implere suum cornu oleo, et alium a se electum ungere in regem loco Saulis : ipsum vero excepisse, fore ut si ad Saulis aures istud pervenerit, interficiatur ab eo, Dominum vero respondisse ut sacrificii faeiendi praetextu veniat in domum Tsai ibique in regem eum quem designaverit ungat. Nulla sane hie simulatio, nullum mendacium fuit: licet Deus prophetam suum voluit sacrificii praetextu tutum else. Factum itaque re ipsa sacrificium, cuius occasione tectus fuit propheta ne veniret in periculum, donee plenae revelationis tempris adesset. Deinceps vero Davidis unetio sigillatim declarabitur, et quomodo quum fratrum esset ultimus caput ipsorum factus sit, et abiectus ac vilis opilio, a pecudum stercore ad regiam dignitatem eveetus: et ultimus in tota domo paterna, tamen omnibus proceribus regni et populi praelatus sit. Tam Samuelis missionem consideremus, cuius finis fuit, ut regnum illud a Deo iam olim patribus promissum erigeretur et stabiliretur. Etsi enim Deus in lege prohibuisset populum quum ingressus fuisset terram quam Iehova Deus suns dabat sibi, et possedisset eam, et habitaret, dicere : Constituam super me regem, ut omnes gentes quae in circuitibus meis : Dens tamen regnum illud tanquam summum bonum et singularem perfectionem populo suo, non tantum ad temporariam quietem et tranquillitatem, sed etiam aeternam salutem promiserat. Neque enim frustra Iacobus olim praedixerat, non auferendum aceptrum de Iuda, neque ducem de femore eius : donee veniret Siloh, id est, qui mittendus erat autor felicitatis et abundantiae omnium rerum. Quin etiam sub huius libri initium Hannae vaticinium audivimus, quae spiritu prophetico de filio praedixit, fore ut unctus esset ante Dominum filius suus. Et tamen ille non est in regiam dignitatem evectus : Bed ad iam olim factas promissiones Anna respiciebat. Quin imo regnum istud comprehenditur its quae Moses etiam olim de populo praedicavit: Yos eritis mihi regnum sacerdotale, id est populus Deo dicatus tanquam sacrum aliquod regnum. Samuel ergo iam mittitur a Domino regnum illud erecturus, cuius olim erat facta promissio per Iacobum, et quod iam din exspeetabatur. Porro futurus erat iste rex typus et imago venturi olim Domini nostri Iesu Christi. Populus itaque habebat quidem promissiones de rege : sed nimium praeeeps in flagitando rege fuerat: ac proinde contumaciae reus coram Domino, quod non opportunum tempus exspectasset, sed importune regem sibi dari postulasset, Deique decretum praevertisset: qua festinatione et temeritate Dei vindictam in se provocaverat, nisi ex mera benevolentia ipsius misertus fuisset. Saulis itaque regnum non fuit ex Dei instituto : atque idcirco in illo oportuit impleri quod Dominus apud Matth. cap. 15 dicit: Omnis arbor quam Pater non