[See page image]

Page 133-134

qua sua consilia ad exitum perducat, nostris ea licet oculis non appareat : at non aliunde potentiam neque extra se quaesiturum qua suam voluntatem perficiat. Tanta enim est innata nobis malitia, ut infinitam Dei potentiam nunquam agnoscamus, nisi ipsemet oculog nobis aperiat, at disponat mentem nostram : itaque nunquam dixerimus ex nobis ipsis, Daum posse quae nobis desunt perficere: sod externa media tantum intuemur, at quae verisimilia magis apparent sectamur. Itaque quaeeunque oculis obiecta fuerint sic apprehendimus, ut summa aegritudine conficiamur, nisi ante oculos media conspicua sint quibus Daum auxilio nobis fore speremus

quibus si privari nos contigerit, turn quasi conclamatum asset, in desperationem ruimus. Quid ita vero7 Nampa non agnoscimus incomprehensibilem esse Dei potentiam: quae tamen variis modis sese apud homines ex immensa ipsius bonitate patefacit

etai facile rebus omnibus creatis carere possit. Quamobrem, quum variae illae rerum conversiones, quibus instar procellarum mundus iste concutitur, fidem nostram soleant vehementius commovere, adeo ut de Deo at eius providentia, mundumne administret, dubitemus, in mentem revocanda ista sententia est, Daum satis in se virium habere, at non opus ei esse ut eas aliunde mutuetur ad suorum protectionem: ac semper veracem esse: at proinde semel inceptum opus perfecturum, quod cum potentia inaestimabili, veritas at fidelitas coniuncta sint. Sed etsi decretum ipsius at consilium sit nobis incomprehensibile: quatenus tamen quibus indigemus se daturum promittit, in hac ipsius promissione conquieseendum. Quare quum Dei verbum fideliter at pure nobis praedicatur, etiam ad suam perfectionem venturum illud concludamus, licet ea impedimenta sese offerant, ex quibus humana ratio impossibile id esse iudicet: turn si malis opprimimur, vel saltem aliqua confusione obruimur, ad ipsius potentiam, quae nulla ratione minui potent, confugiamus, at in illo uno spem omnem at fiduciam nostram collocemus. Quare quum variis istiusmodi rerum perturbationibus agitamur, hac sententia tanquam clypeo tegamur, Daum non poenitere, id est propositum seu sententiam nunquam mutare. Caeterum antequam de Dei decreto aliquid speremus, cognoscenda ipsius est voluntas: ut certum testimonium habeamus eorum in quibus fiducia collocanda est. Nam si quid ipsi nobis ultro promitteremus, temero hue illuc impelleremur, at sola pertinacia niteremur, at inanes conatus assent. Sed si de Dei voluntate certiores facti fuerimus, quemadmodum de salutis aeternae certitudine satis firma testimonia passim habemus in sacris, necessario ad ipsum in conscientiae terroribus confugiendum: quandoquidem se tam benignum at misericordem erga non declarat, ut non in gratiam, quotiescunque

peccata sine fuco, sad cum vera poenitentia confitebimur, veniamque deprecabimur per Dominum nostrum lesum Christum, euius inviolata est fides, recipiat. Deinde in rebus diffieillimis ad eius auxilium concurrendum, ut valida sua manu nos adiuvet, at protegat: qnod omnino faeiet, si coram ipso deiiciamur at humiliemur. Atque hae nobis promissiones de vita aeterna fiunt: quibus adeo nos niti par est, ut licet coelum terrae misceri videatur, nihilominus tamen in ipsius bonitate speremus, quod nunquam earn poeniteat. Quod autem ad vitae praesentia statum attinet, etiam promissiones divinas habemus Daum nostri miserturum, at protecturum adversus tot pericula ne in illis pereamus. Neque tamen ea nobis tranquillitas at otium promittitur, quin variis modis exerceamur at affiigamur: sad quorum tamen felix exitus sit futurus: modo in patientia divinum auxilium praestolemur, eumque supplicibus votis at non ficto corde invoeemus: neque dubitemus quin suam in corpora at animas nostras misericordiam extendat. Quapropter si animis nostris promissiones ipsius altius infixae fruerint, at huius sententiae, Daum non posse poenitere, meminerimus, necessario concludemus nos spa nostra nunquam excidere posse: siquidem in Daum nulla cadit unquam mutatio. Ae proindo licet sus deque omnia vertantur, at totus mundus adversum nos conspiret, at abyssi ad nos deglutiendos apertae videantur, at cum inferis coeli adversum nos conspirent, cognoseamus tamen at certo persuasi simus veram fore semper istam Samuelis sententiam, nempe quod Daum nunquam poeniteat, at nos ad ipsum confugientes, auxilium in rebus angustis ab ipso accepturos. Contra vero contumaces at rebelles iram ipsius at ultimum exitium in capita sua derivaturos: quamadmodum illud est in Saule conspicuum, qui pro eo quod sibi a Samuele factam reprehensionem debuit animo resipiscendi admittere, non tamen destitit peccata peecatis cumulare, donee ad impietatis fastigium devenit, at in desperationem incidit.