[See page image]

Page 51-52

antea tumultuose regem populus postulavisset: et regnum confirmare populi miserentem quod in rege suam felicitatem ease positam persuasum haberet. j Nam rex in Israele typus et imago erat regni Domini nostri Iesu Christi, in quo uno sits eat omnis nostra salus, gaudiem, felicitas et gloria. Deus itaque gustum aliquem ant signum voluit iniicere populo futurae gratiae secundum promissiones in Saulis persona: sed tantum ad tempus. Nam tandem horrenda confusio et desolatio sequuta eat

sed its factum, ut David stabiliretur tanquam istius promissionis initium, et eo populus confugeret, donec pacatum esset ipaius regnum. En igitur quomodo et quare Deus populum suum servarit: nempe quod per Samuelem promiserat se misericordiam illi facturum, et ex hostium tyrannide liberaturum. Denique hie locus ostendit Dei virtutem apparuisse solam ease quae Philistaeos domuit et devicit: ac populi israelitici res fuisse deploratas, nisi coolitus auxilium demissum esset, quod omnino ad ecclesiae salutem requirebatur. Ac plurimum ad omnium fidelium instructionem facit, ne quis de viribus et industria sue glorietur: quemadmodum neque Ionathani fortitudini facinus istud adscribendum eat: sed unius Dei potentiae et providentiae laus omnis tribuenda, qui praelium ad exitum istum perduxit. Et necessaria valde eat haee doetrina.. Nam etsi ethnici fassi aunt hominum felicitatem, et facultates omnes, puta consilium, prudentiam, sapientiam, ac denique omnia bona coelitus immitti : nihilominus tamen Deo gloriam et honorem quern prius attribuerant, eripuerunt, quam ad res creates transtulerunt. Et quidem, fateor, verum Deum non cognoverunt: Bed sub idolis Buis divinam maiestatem involverunt, cuius ut dixi perfectam cognitionem non habebant. Sed divina potentia vel invitis hanc confessionem extorquebat. '.N,am et in ore omnium illud dictum fuit in eligendis imperatoribus, incertos ease bellorum eventus, sed victoriam a coelo ease: et similia multa. Yerum enim vero imperatores debellatis hostibus cum militibus triumpharunt. Et boo Do minatim Habacuc propheta istiusmodi hominibus exprobravit, quod postquam idolis suis sacrificarint, suo deinde reti sacrificent. Sic videas incredulos specie externs quidem et verbis apeciosis Deo gratias de beneficiis multis agere: et tamen sibi laudem omnium intus adscribere, et de praeclare faetis apud se laetari et gloriari. Nae hominum ea eat improbitas, et proclivitas in Deo bonore debito spoliando, et sibi quae Deo debentur adscribendis. Quare hie observanda verba prophetae, Deum ser vavisse populum scum: quibus Israelitae docerentur Deo soli victoriae huius laudem omnem adscribere, et bene in posterum sperare. Quasi hortaretur populum prophets his vocibus, agite bane felicitatem

Dei beneficio contigisae agnoscentes, sciamus nos illi caros et in ipsius ease tutela, ac proinde non tantum hoc tempore sperandam salutem, sed etiam in posterum exspectandam credite : non eat enim abbreviata eius manus: et ipsemet ultro nos ad neeessaria poatulanda excitat et invitat: ex quo singularis eius de nobis cura et sollicitudo eat conapicua. Sed cavendum vicissim no nostro vitio quaedam repagula obiiciamus, quibus eius liberalitas ad nos usque pervenire impediatur. Nam et Esaias propheta populum increpans sit, ipsum impedire et remorari Dei auxilium. Quare minime mirandum, si saepe in rebus angustissimis non exaudimur, quod malitia nostra a Deo alienemur. Quare danda opera no Deum a nobis abalienemus, et non dubitandum quin ipsius menus sit satis fortis ad nostrum auxilium promovendum: sperandum autem potius fore ut quemadmodum olim populum Sunni in rebus angustis iuvit, idem et nos faciat experiri

et quemadmodum Israel eius gloriam conspexit, its et DOS conspieiamus: quod nunquam aures its obturet quin eas suorum clamores in veritate ipsum invocantium penetreni.

Deinceps sequitur populum hostes persequendo defatigatum ad praedam animum convertisse, quam verisimile eat ingentem fuisse, nam tot hominum millia oportuit secum multas munitiones, et commeatus copiam advehere. Ergo fatigatus populus et famelicus incepit mactatas pecudes et boves cum sanguine comedere, quandoquidem ex inedia et labore vires magnopere debilitates reficere volebat. Famis igitur impatientia facit ut sine consilio et ratione carnes cum sanguine oomedentes contra Dei mandatum peeeent. Hoc audito Saul iussit illos abstinere cibo donee iugulatae pecudes sanguinem eieoissent: postea ex Dei praescripto emisso sanguine feeit illis comedendi potestatem : turn vero dicitur ibi primum altare Iehovae exstruxisse. In primis quod ad illam legis transgressionem observandum, Deum expresse lege sue prohibuisse ne populus sanguinem ederet: cuius ratio additur, quod ipse pretiosam vitam nostram habeat. Et quidem ante datam legem in usu fuit istud praeceptum. Deus enim post diluvium facta Noacho totique ipsius familiae potestate rebus -creatis in cibum utendi, non tantum pane et oleribus, sed etiam omni animantium genere, adiecit tamen: No sanguine vescerentur. Cuius praecepti finem non alium fuisse videmus quam ut a crudelitate ipsos deterreret. Quod si crudelitate omni etiam in bbatias abstinendum illis fuisse eonatat, ergo et multo magis omni iniuria erga proximos. Vita enim tam hominis quam pecudis ease dicitur in sanguine: vita, inquam, baec quae animalis dicitur, per quam vivimua. Anima enim longe superior eat, et vita nostra separata eat ab ills animali,