Prev TOC Next
[See page image]

Page 49-50

 

49 IN I. LIB. SAMUEL. CAP. XIV. 50

Deo fit reus caediz, quod ab irato animo et odio pleno proficiscatur illa offensio: sad longe gravius peccatum eat devotio easecrationis, quam alia quaevis iniuria ferro vel alia quavis ratione facta. Mains enim odium et venenum lethaliua ostendimus in eum, quem advocato Dei nomine, easecratione obstringimus, quam si stricto gladio mortem illi intentaremus quem odimus. Itaque quacunque tandem iniuria illum afficiamus, nulla tamen tam atrog of violenta, quam quum imprecationibus ant easeerationibus illum devovemus. Odium enim plus quam diabolicum et furiosum egsecrationes illae produnt, quibus Deum illi cupimus inimicum. Et tamen quam longe lateque patet hodie istiusmodi corruptio 7 Nihil audias frequentius in ore hominum quam diabolicas imprecationes: Dii to perduint, Te diabolus auferat: et similia multa quae pestiferea linguae istae vomunt, ut in buccam venerint. Sed parva ista aunt, horum respectu quae impii homines in Deum ipsum proiiciunt, ut audeant conviciis ipsum lacessere, horrendum dictu of audits : et adversus Dei filios insurgere tam contumeliose, tam crudeliter ut pietatem omnem abiiciant, et Domini nostri Iesu Christi regnum evertere moliantur, et verbum ipsius abolere. Quare quum tanta sit hodie mortalium impietas, eo attentius nobis hie consideranda aunt quae de Saule dicuntur: nempe licet magna videbatur illi oblata occasio populum severiore aliqua lege in officio et humilitate retinendi, non ideo tamen culpa carere, quod ea easeeratione populum obstrinaerit, et quidem temere et inconsulto. Profecto omne quidem iuramentum egsecrationem in se continet si deficimus : sad longe haec differunt inter se, iuramento cum consilio et ratione facto se ad faciendum in posterum officium astringere: et temere easecrationibus sese devovere, quarum nullum iustum eat fundamentum. Nae valde rei aunt coram Deo qui se iustiusmodi egsecrationibus devovent, vel eo solo nomine quod Deus testis advocatus eat. Imo et iudicem illum advocari certum eat et vindicem adversum nos ipsos, si montiendo proaimis iniuriam fecerimus. Nam istae aunt iuramenti plerumque formulae, Deum in animam meam testem advoco. Sic D. . Paulus loquitur. Deum igitur testem advocantes si defecerimus, gravem punitionem meremur : sad si temere aliquid egecratione facta susceperimus, non eat in nobis situm ut promissum istud temerarium implere possimus. Quare qui temere istiusmodi egseerationibus sese devovent, Dei nomen foedissime profanant. Quare in memoriam revocanda eat gravis illa comminatio adversus eos qui Dei nomen in vanum assumunt.

Et quidem hactenus de. temeraria illa Saulis adiuratione, ne populus cibum gustaret. Sed alia ex parte quanta Saulis levitas? Nam Israelitae in

persequendis hostibus hue illuc disperai, quinam poterant hanc comminationem omnes intelligere? Nae imperatores ant duees summi egeroituum ali quid prohibituri, ant milites ad praelium instrui edicturi, si magnus eat eaercitus, et clam moneri milites velint, ut vel tubae vel tympani strepitu castra nolint admoneri, mittant certos oportet qui duces, centuriones, decuriones admoneant, ut sin guli suos edoceant: quod alioquin ne tertia quidem eaercitus pars, si palam edieeretur, ducia volun tatem intellectura esset variis locis dispersa: quan doquidem magnus semper in castris tumultus eat: et crebrae velitationes, belli tempore. Porro po pulus Israeliticus non continebatur castris quum Saul hoc ediait: ac proinde regis edictum audire non potuit, ahis in hanc, aliis in illam partem, hostes persequentibus. Interea tamen Saul ease cratione obstringit eos omnes qui cibum aliquem ante praescriptum tempus gustaverint. Summa itaque Saulis temeritas : et gravis culpa quam nullus praetegtus possit eacusare, quin reus sit accepti in vanum Dei nominis. Quin etiam Iona thanus in vitae periculum ista easecratione adductus eat: Deo nimirum patris temeritatem et arrogan tiam ita ulciscente. Idcirco Ionathanus ait, tur bavit pater mess terram, hae ezsecratione : Quid ita 7 Yidete, inquit, ut illuminati sent oculi mei, quum gustavi parum mellis huius. Neque vero cogi tandum oculos Ionathani sic illuminatos, ut olim Adami et Evae dicuntur aperti, postquam de fructu prohibito comedissent : suamque tum turpitudinem agnovissent, cuius illos puduisset: aliena enim eat prorsus ista eapositio: sod illuminati dicuntur qui antea ex virium debilitate quodammodo caecutiebant. Ex quo magis apparet quam iniqua quamque cru delis illa easeeratio. Ionathanus enim praelio su perior factus erat, non sane vi sua, quippe qui solo comitatus armigero et quidem inermi, tot hos tium cohortes aggressus erat: Bed Deus illi animos vireaque ad fugandos caedendosque hostes dederat. Pater vero ipsius qui antea se meta intra castra continuerat, et ad hostium conepectum eapaverat iam magnos animos prae se fart, ubi ease in tuto omnia videt : et victorem easeerationi devovet, eumque quem Deus huius victoriae principem fe cerat. Ergo satis apparet quam iniqua quamque crudelis fuerit ista Saulis cum easecratione con iuncta maledictio, qua praeterquam quod Dei nomen laedebatur, etiam innocenti lonathano summa in iuria inforebatur, qui longe aliud, nempe summam ab ipsis angelis et hominibus laudem merebatur. Nihilominus tamen servasse populum suum Deus dicitur. Ex quo discimus licet in multis Saul offen derit, et Ionathanus in vitae discrimen edicto illo Saulis venerit, a quo recedere noluerit: Deum ta men voluisse convertere malum in bonum, quod 4