[See page image]

Page 41-42

debimus, quum proprium filium morti addixit. Ac licet non destinata id malitia fecit, tamen se in reprobum sensum coniecit. Quod vel ex eo patet, quod hie videmus eum iubere suos milites recenseri: quibus recensitis quantum dilapsus esset ipsius status apparuit. Interim tamen ad Deum confugit, nam satin animadvertit res suss ease pessimo loco, nisi Deus ipsi sanum et utile consilium suggerat. Quare iubet sacerdotem ephod induere, et ad arcam Deum consulturum accedere, ut quid sibi in his angustiis sit faciundum seiscitetur. Sed sere ,admodum. Quamobrem etiam Deus neque arcam foederis neque etiam ephod quidquam illi prodesse permisit. Nam quod facit, ex diffidentia tantum facit. Et idcirco de repente audito tumultu in castris hostium, iubet sacerdotem manum swam amovere, et velut extra se positus esset, ab incepto desistere: quasi diceret: quandoquidem tam breve tempus eat, quid opus habemus amplius Deum aciscitari, non opus eat mora : itaque oraeulo in praesentia carebimus. Et its temere et sine consilio hostes suos persequitur, et milites sequi se iubet impetum in hostem facturos. Atque baec in summa de Saulis arrogantia et diffidentia recitantur. lam antes vero docuimus Saulem secum habuisse summum sacerdotem, quum nimium praecipitanter fieri iussit sacrificium, dam Samuel exspectabatur. Quamdiu igitur licebat illi per otium, cur non iubebat sacerdotem, antequam irruptionem hostes facerent, Deum sciscitari, et de ipsius illum voluntate interrogare 2 Sed tam de co non cogitavit, quin potius ut deses et ignavus stetit: deinde memento terrore perculsus breve nimium tempus superesse sibi Deum interrogandi persuasit. Sed fallebatur opinione, quandoquidem nondum septimus dies praeterierat, quo nondum elapso Samuel ut promiserat, advenit. Et nihilominus debebat ex officio Dominum per sacerdotem de voluntate sua interrogare. Nam speciale quoddam privilegium Deus populo sue concedebat, ut in rebus angustis et summis difficultatibus saeerdos ante propitiatorium ephod indutus compareret, et illic Dominum quid in illis difficultatibus facto esset opus sciscitaretur. Erant autem duo ephod genera; nam alterum fuit proprium sacerdotum : alterum vero plebeiis hominibus commune: et its qui tantum erant Levitae: cuiusmodi amiculo David arcam comitans amictus legitur. Sed fait praeterea magnum ephod, sacra nempe tunica, in qua sacrae figurae et signa continebantur. Quare Saul poterat inhere sacerdotem assumere ephod, Dominumque pro se interrogare: sed non feeit, nisi iam deploratis rebus, et quum in eum atuporem incidisset, ut quid facto sibi esset opus prorsus ignoraret. Verum ingrata illa aciscitatio fait Domino

rerum suarum exitus plane inacius. Quapropter ista sunt nobis diligenter expendenda, ut quamdiu se nobis Dominus offert, neque desides neque segues simus in voluntate ipsius exquirenda: et ne oblatam occasionem negligamus. Nam diabolus modis omnibus Dei veritatem obscurare conabitur: quam proinde si segues in ipso invocando fuerimus ineertam et ineognitam habituri sumus : et ab es. procul aberraturi. Quare danda nobis opera, ut quum Dei voluntate verbum suum apud non quotidie praedicetur, et nostras aures personet, in eius obsequium componamur, eiusque voluntati non totes submittamus, et illa adversus quoslibet insultus tanquam certissimo propugnaculo utamur, et in dies in illius cognitione proficiamus, eademque duce preces et orationes noctes diesque ingeminemus. Sin autem desides et ignavi fuerimus, nobisque persuadeamus tempus lapsum recuperari posse, fiet ut ape nostra excidamus, et opinione fallamur. Sic plerosque videas dicere in iuvenili aetatc, non apta iam aetas mea precibus, sin autem senuero, precibus assiduis incumbam. Atqui Dei gratis non pendet ab arbitrio nostro, neque in nostra eat potentate: neque etiam veritas eludi potest. Quamdiu igitur libertatem precandi habemus, id eat quamdiu Deus nobis dat otium ipsum invocandi, omnes pravas eogitationes, omniaque impedimenta quibus a precibus avertimur superemus proculque a nobis reiiciamus : neque unquam meliora tempora ant opportunitatem aperemus : ne forte nobis ostium ingredi volentibus occiudatur. Sic enim videmus cum Saule faetum, ut quandoquidem quum per necessitatem oportuit, et opportunitatem licuit, Deum non quaesivit, quum vult non possit, neque illi Deus suam interrogandi voluntatem faciat potestatem.

lam vero procidamus etc.

18. Et sit Saul ad Achiam : Applica arcam

.De' (erat enim ibi arcs Dei in die ills cum iliis Israei. 19. Quumque loqueretur Saul ad sacerdotem, tumultus magnus exortus eat in castris Phitisthinorum, cresaatque paulatim et. clarius reboabat, et sit Saul ad sacerdotem: Contrahe manum tuam. 20. Conclamavit ergo Saul et omnis populus qui erat cum eo, et venerunt usque ad locum certaminis: et ecce versus fuerat gladius uniuscuiusque ad proximum scum, et caedes magna nimis. 21. S'ed et flebraei qui fuerant cum Philisthiim heri et nudiustertius, adscenderantque cum eis in castris reversi sent, ut essent cum Israele qui erat cum Sand et Ionathane. 22. Omnes quoque Israelitae qui se abscon-