Chapter 130
1«Ωιδη των Αναβαθμων.» Εκ βαθεων εκραξα προς σε, Κυριε. 2Κυριε, εισακουσον της φωνης μου· ας ηναι τα ωτα σου προσεκτικα εις την φωνην των δεησεων μου. 3Εαν, Κυριε, παρατηρησης ανομιας, Κυριε, τις θελει δυνηθη να σταθη; 4Παρα σοι ομως ειναι συγχωρησις, δια να σε φοβωνται. 5Προσεμεινα τον Κυριον, προσεμεινεν η ψυχη μου, και ηλπισα επι τον λογον αυτου. 6Η ψυχη μου προσμενει τον Κυριον, μαλλον παρα τους προσμενοντας την αυγην, ναι, τους προσμενοντας την αυγην. 7Ας ελπιζη ο Ισραηλ επι τον Κυριον· διοτι παρα τω Κυριω ειναι ελεος, και λυτρωσις πολλη παρ' αυτω· 8και αυτος θελει λυτρωσει τον Ισραηλ απο πασων των ανομιων αυτου.