[See page image]

Page 693-694

ad magnum, tariff de filiis quam de fetiabus, et de spo= liis: quaecunque rapuerant, omnia reduxit David. 20. Et Wit universos greges, et armenta, et minavit ante faciem suam : dixeruntque: gam est praeda David: .

Considerandus nobis occurrit effeetus oraculi illius Davidi a Domino faeti de inimicis persequendis_ quod minime fuit inane, nee spe sua David fruatratua eat, quum Dei voluntati obtemperavit. Progressus itaque cum sexcentis illis viris qui ipsum comitabantur, dicitur veniase usque ad torrentem Besoris, et ibi coactus fuisse ducentos homiries tertiam partem exereitus relinquere. Exiguus igitur ille numerus quadringentorum militum superfuit ad tot hostes persequendos, et cum illis manus conferendas. Ingentem enim fuisse Amalecitarum exercitum satis apparet. Quid ergo quadringenti illi adversus tantam multitudinem poterant? Itaque David poterat diffidentia quadatn tentari, iussus hostes persequi cum tam exigua militum manu, et victoriam sperare, mediis tamen ademptis illam obtinendi. Poterat ergo David pedem referre potius quam progredi, ut quisque potest in se ipso experiri quippe qui adeo fragiles sumus, ut nisi in ipsos oculos incurrat ratio liberationis, et modus quo D,eus iuvare nor constituit, aninium despondeamus; et de Dei potentate quodammodo dubitemus. Quits etiam tanta eat naturae nostrae perversitas, ut Dei virtutem mediis inferioribus alligemua, et licet Dens auxilium polliceatur, nisi nostris sensibus satin faeiat, Dei promissiones non tantum frigeseant, red in fumos abeant, et nullum efecttim posse consequi existimemus, multoque magis quum Deus aliquid pollieitus contrarium facere videtur, et. its nor ludere, solemus vehementer indignari et inane ease cogitare quidquid pollicitus fuerit. Et videbatur David posse in istam opinionem venire. Nam ecce iubetur Amalecitas persequi, qui quum essent ingenti numero, profligari non poterant, nisi a pari aut maiore multrtudine: David autem sexcentis tantum comitatus erat viris, qui sane impares erant hostibus, si vires viribus et multitudo multitudini comparetur. Sed praeterea cogitur ducentos ex illia de via defesaos ad torrentem relinquere. Quid ergo superesse illi videbatur, nisi ut adversus hostea progreasus sese suosque lanieuae exponeret? Nonne poterat apud se cogitare: Si Deus me vuft efficere victorem, et de hoatibns triumphare, cur non militibus meie animos et vires suggerit? cur permittit eon defesaos in media via substatere? Fuit igitur ills non levis tentatio quae non tam facile viuceretur. Sed quum David intrepidus cum paueia militibus hostes persequitur, se non levi et momeritanea quadatn~ fide praeditum, red dono potiua pereeVerantiae veraeqde fidei, quae praeteritts its quae

in oculos ineurrebant fiduciam in Deo fixit: Quod satin testatum faciunt variae illae tentationes quibus agitatus eat, et quibus poterat ab officio avocari. Sed quae its superavit ut summa animi promptitudine et alacritate in officio perrexerit. Insignem itaque fuisse ipsius fidem oportet, et altar in ipsius animo radices egisse Dei timorem, quum nullis impedimentia ab officio potuit deterreri, et insignetu eius constantiam quae in Dei obedientia ipsum retinuit. Ex quo apparet ilium non temere Dei bonitatern. apprehendisse, red de ills omnino persuasum fuisse. Sic igitur divinas promissiones apprehendere nor decet, ut constanter ear retineamus, et nullis -tentationibus concuti nos, ant ab officio deterreri sinamus, et diabolo licet variis modis nor oppugnante, et variaa occasiones ab officio resiliendi praebente, nunquam tamen terga vertamus, red conatanter in vocatione, Davidis exemplum imitati, perseveremus : qui licet non expresse Deum dixerit, posse pauca manu non minus quam magnis copiis ipsum eruere, non minus tamen credidit quam Iosaphatus bonus ille rex: qui quum tanta hostiutii multitudine premeretur, ut hominum opinione de ipso faetuin videretur, et salus ipsius dosperata, nibilominus in Domino spem posuit, aiens: Non ease Deo difficilius servare in pauoa et exigua manu quam in magna. Quibus verbis indicavit Deum omnia per se ipsum posse, ideoque non opus habere rei ullius creatae suxilio: licet tamen, quemadtriodum diximus, natura nostra proclives simus ad divinam potentiam signis visibilibus alligand~m;. quum contra Deo sere nobia communicante reliqua; rum omnium creaturarum nullam esse potentiam scire nor oporteat, solamque Dei manum nobis sufficere, qui sine ulliua auxilio potent nos adiuvare;. et ex omnibus periculis eripere. Hoc ipsum fecisse Davidem videmus, qui licet verbis id non profiteatur, re ipaa tamen declarat, quum intreptde tam numerosum hostium exercitum cum exigua militum manu persequitur, in Deo uno spem omnem victoriae reponena, et ea ratione debitam laudem ipsi attribums.