[See page image]

Page 611-612

quo tuti aunt violemus. In primis vero sciamus Deum else regum, principum, et superiorum omnium protectorem et defensorcm, no quis privatus audeat ullam ipsis iniuriam inferre. Turn vero maxima quum de supremo illo fiiii Dei regno agitur, tenendum eat ipsius maiestatem quae in eo maxirne apparot venorandam, et Domini nostri lesu Christi nomen pro merito colendum : ac proinde fore, ut si adversus ipsius vorbum simus blasphemi et turban in ipsius ecclesia dederimus, et offi;ndiculis occasionem praebuerimus, Deus coerceat, ut tanquam adversus ipsius maiestatem insurgentes et cornibus illi insultantes compesuat. (nluamobrem summo studio nitendum eat, ut ad illius obsequium et honorem, quern nobis Deus summum regem praefecit, parati aimua, et in omni modestia non sub eorum autoritate cuntineamus, quos Deus in summum dignitatis gradum evectos nobis praefecit.

Transeamua ad reliqua Davidis verbs. Ideoque, inquit, aces quemadmudum vita tua magni fuit in oculia meia, its magni Brit vita mea in oculis Iehovae, et eripiet me ab omni angustia. Ex quibus verbis apparet Davidem, etsi probe noverat Saulis ingratum animum, non t.amen fuisse benefaciendo fatigwtum. (luud singulari observatione dignissimum eat, siquidem a nature omnibus insitum eat, ut unicuique rependamus prout nobis fecerit, et quidem ea opinio legis vim spud omnea obtinet: red apparet contra Deum iubere, ut inimicis et hominibus indignissimis bane faciamus. Ruamobrem imitari non Davidis exemplum oportet, et : anquam ad amussim nobis propositam actiones nostras exigere, ut licet prava sit hostium voluntas, et in rnaleficiis obdurentur, ac novis iuiuriis subinde nos lacessant, nihilominus tamen opartere non constanter in ipsis benefaciendo perseveraro, neque ullis iniuriis ab officio nostro dimoverr. Quid its? Nempe quoniam mercer nostra eat spud Deum reposita. Ac sane nisi non incredulitas et impatientia remoraretur, satin perapiceromus lunge utilius ease nobis, si hominea benefacturum nu5trorum obliviscantur, qnae tamen Deus recurdetur, quam si ab hominibus mercedem et compensationem ex auimi sententia reciperemus. Nae si quis quaerat a quo maliujua compeuaari, Deone an hominibus, Deum omnes elegerint, et tamen si quis ab hominibus graham aliquam aut beneficii eompensatiouem exspeetet rnaioribus ipsum beneficiis demerebitur, also ut non opus sit verbis quibus ad obsequium exciternur, quandoquidem plus aequo aumus ad illud propeusi. Contra vero si fuerint ingrati homines, of beueficiarum nostrorum immemoros, also ut ape omni remunerationis excidamus, frigidi sumus et ipsos contemnimus licet Deus mercedem polliceatur, of non ab ipso mercedem sperare iubeat cessantibus hominibus, et ingrati auimi vitio laborantibus. Quid ergo fief nobis?

quamve excusationom praetoxemus quod Deo non fidamus? Profecto summam ingratitudinem re ipaa ostendimus, iieet verbis obsequrum nostrum et ob©dientiam profiteamur, et diffidentiam nostrum satin testamur quod ipsius promissis non eonquiescamus. Accedit ad istud vitium aliud, nimirum impatientia, quod nunquam venturum tempus existimemus remunerationis, siquidem nunquam Deus festinat, sad suspensor tenet diem, mensem, annum, ut videamur operam lusiase quum ipsius cultui non dedimus, et frustra nostrum studium in ipsius obaequium-adhibuisae, quae sane gravissima tentatio eat. Yerumenimvero discamus Dei voluntati, quae immutabilis eat, acquiescere et vicissim fraenum nostris affeotibus iniiciamus, sensusque noatros captivos ducamus, ut vero cum Davide dicere possimus Deum, licet homines ingratissimi sint, tandem aequissimum et iustissimum iudicern appariturum, et re ipsa patefacturum vitam nostrum, quae vilis et contempta eat aped homines, ipsi arse pretioaissimam.

Et de Davidis verbis hacteuus, quibus se a Deo pendere, et remunerationem exspectare testatua eat : ad Saulis responsum veniamus, Benedictus e's, fili mi David, et conf cies plane et omnino praevalebis. Quum Davidem benedictum licit, in se suumqtie capitt Doi maledictionem prouuntiat : vox euim ills benedicti Deum respicit, quandoquidem nemo sine Deo benedictus. Est enim is benedictua quern Deus approbat, et in filiorunr habet numero, eique benedicit. Atqui Saul Davidem intro persequebatur, et tanquam hostem capitalissimum ad mortem quaerebat. David autem erat a Deo benedictus, ideoque Saulem ipsum persequentem oportuit ease Dei maledictioni obnoxium, quandoquidem adversus eum pugnabat cui Deus t'avebat. Neque enim frustra Deus licit: Ero amicus amicorum tuorum, et inimicus inimicorum, et plans eat scripture istiusmodi Doi promissionibus, quibus se Deus suorum clypeum, arcem, propugnaculum ease profitetur, eausamque suorum tutaturum, et eon mdicaturum a quibus oppressi fuerint. Quod quum Saul non ignoraverit, siquidem a nature istud eat omnium nimie insitum, apparet Saulem spiritu furoris et amentiae impulsum fuisse quum Davidem quern benodietum':" fatotur, tantis odiis persequeretur: nam hac rations: se ipsum maledictioni divinae subiecit, et ultro se_A in rcproborum numero haberi voluit. Atque has, rations Dells in sensum reprobum eon coniicit, q~ ~L

in vitiis indurantur, et adversus ipsius verbum oo., callescunt, ut amplius bonum a malo non disoe~',.' nant, denique it capito epistolae glorificaverunt, omnis iudicii expertem