[See page image]

Page 553-554

et tanquam xata~daov suum asservare, vitamque nostram veluti in fascioulo compactam, loco tuto tanquam in area sua recondere vetit, ne praedae et rapinis hostiuw semper pateat, sed velut in tuto collocata sit secura. Neque vero tamen ista de omnibus in genere dicantur, quandoquidem haec sententia pendet ab its quae paulo ante audivimus, nempe Davidis animam, eui Deus tam multa promiserat, ab eodem velut in viventium fasciculo contineri. Quamobrem in simplicitate ambulare coram Dee discamus, et ipsius clientelae nos committere, certo persuasi nos eiusdem benefieii participes fore, vitamque nostram ab ipso in faseiculo viventium repositum iri. Porro si Deus tantam curam gerit suorum, vitae caducae et instar fiosculi decidentis, quid de animarum aeterna salute statuendum arbitramur? Nae si Deus fragilem et eaducam istam vitam curare et tueri dignatur, certum eat animarum nostrarum vitam, longe ipsi commendatiorem ease: et quo eat illa fragili longe excellentior, etiam ease longe magis pretiosam. Quamobrem ne dubitemus quin confugientes sub ipsius alarum graesidium proteglat, adeo ut, licet multis expositi periculis, tamen tutissimo loco Sint, et velut in portu, quod illorum curam et defensionem Deus suscipiat. Quam doetrinam quo melius comprehendamus, agite comparationem inter ista contraria instituamus. Vita hominis secundum externam faciem, obsecro, qualis eat? NOnne fumus eat, ant halitus, qui facile in auras abit? Nonne inconstana eat et fragilis, ut nihil ineertius ease posse videatur? Imo et noatrarum animarum vita fragillima eat mille periculis . obnogia, diabolo et pravis illis spiritibus mille media ipsi insidiantibus et exitium molientibus. Quamobrem si vitam humanam, tam animae quam corporis. inspicias, et ex rerum externarum aspectu indices de hominum statu, derelicti a Dee videbimur, et ne momentum quidem temporis habere tutum, Bed perpetuo incerti fiuctuare, et pro vita quam unius horae spatium ducimus mille mortis cireumdari periculis, adeoque omnium ease infelicissimi, ut nullum diem agamus quin vita nostra centies millies periclitetur: statuendum eat nos quidem animae nostrae et eorporis respectu nihil ease, et fragiles, infirmos et caducos ease, ac proinde momento dilabi et effluere, denique vaporem ease qui statim in auras abeat. Sic vicissim ad Deum assurgendum eat, qui vitam nostram in manu habet, et tanquam depositum custodit, ut Petrus docet priore epistola sua, et proinde adversus quaeque pericula protegit et defendit. Sic animae aunt firmissimae et seeurissimae apud Deum. Digna itaque eat vex ills, aped Deum, diligenti eonsideratione, qua monemur rebus hominum opinione deploratis Deum tamen adferre remedium, et salutem ubi Bola desperatio relicta videbatur. Quamobrem

discamus in Dei manus nos ipsos et nostra omnia reponere, ut vere et sine simulatione cum Davide dicere possimus, Domine, vitam meam in manus tuas commendo. Caeterum quum dicitur Deus custoditurus animam ant vitam Davidis adversus hominem illam persequentem, co docemur hominibus nobis minas intentantibus, et variis media persequentibus, et coniuratis ecclesiae hostibus dentes et gulam ad nos laniandos apparantibus, ad Deum confugere ad ipsum votis ardentibus, quandoquidem tunc opportunum eat tempus, quo so Deus defensorem tutatoremque nostrum, si unquam alias eat re ipsa patefacturus. Quare insurgentibus adverBus DOS mortalibus, of nos angue et cane peius odio habentibus, testaque lutoque persequentibus, ne unquam animum despondeamus, Bed ad Deum confugiamus, qui tam bene in fascieulum animas nostras compositurus eat, et arcane loco repositurus, ut nullus eas ex manibus ipsius eripere possit: Bed quamvis hostes magnis viribus inatructi Sint, longe tamen ipsis superior eat futurus, et quaecunque moliantur, sua virtu te dissipaturus, suamque potentiam invictam adversus ipsos ad nos tutandos exserturus.

Quin etiam ex istis verbis Abigailis cam apparet veluti digito Saulem indicare voluisse, turn vitae Davidis insidiantem, et. ipsum instar rabidi et furioai leonis ad lanienam investigantem et persequentem. Hominem autem illum vocat, tit ea voce denotet illum consilia sua et conatus minime perfecturum, quandoquidem res ipsi sit cum Dec, qui conatibus ipsius facile resistat. Ideo vex ills Hominis eat diligenter observanda, ut si quando nos eontigerit gravibus urgeri periculis, ut de salute nostra videatur actum, in Dec positam ease nostram salutem persuasi, et nos in ipsius ease custodia, in memoriam revocemus quae hoc loco docemur, hostes nimirum nostros, et eoa qui nos persequuntur, nihil nisi homines ease. Quid autem eat homo? Nae pulvis eat, vanitas et corruptio. Nosne igitur homuncionem terrae lumbricum adversus Deum in nostris personis, quas in suam tutelam et clientelam recepit insurgentem formidaremus? Denique ex hoe loco Davidis altera illa sententia confirmatur, quandoquidem pro me stat Dominus, eoquid mihi care faciet? Deus eat mihi propugnaculum et arx tutisaima. Quamobrem improbis hominibus adversum nos insurgentibus, et invicem conspirantibus, pravaque adversum nostras animas consilia ineuntibus, neoemque nostram quaerentibus, ut iain noatris capitibus ultimum exitium imminere videatur, et ignes undique ardeant, et iam in ipsas hostium fauces venisse videamur laniandi: tamen vere possumus affirmare illos nihil nisi homines ease, et terrae excrementa, qui adversum nos efferuntur. Nam etsi viribus illis simus impares, adeo