[See page image]

Page 453-454

quo Deus seam praesentiam pollicit.us fuerat. David itaque non haesit in figura, sod ad suum finem illam retulit. Atque hac ratione fideles ab incrodulis in omnibus rebus externis ct caeremonns differunt. Nam increduli multa sibi fingunt ct imaginantur, quac totidem media sibi persuadent ad Doum persuadendi, et cum sibi conciliandi. Atqui non licet hominibus cultum aliquern novum inducere: sed inter vcrbi ipsius mandata ipsos oportet subsistere. Qucmadinodum hodie papistae hanc figuram cum aliis multis retinent, in quibus purum Doi cultum aiunt consistere, et quaecunquc superstitio suascrit sequuntur. At si propius inquiratur unde ritus isti fiuxerint, meras nugas inveniemus esse, quas sibi quisque pro libidine finxit: ut is vir bonus et sanctus sit existimatus, qui externuni aliquem ritum invexit, et magis pietatem externo gcstu, licet verbo Doi spreto, simulavit. Nos itaque dISCamnS intra simplicitatem verbi divini consistere, in co nostram esse positain salutein persuasi. Deinde quoniam ea eat hom]nUm infirmitas tit facillime abutantur verbo divino, dauda eat opera ut ad rectum finem et acopum Dei mandata referamus. Sic exempli gratia multi stulta superstitione baptismi et coenae legitimum illorum usum corrumpunt. Alii enim fiduciam seam in visibili et externa figura collocant: alii etiam in veneficia et praestigias convertunt. Nos vero quum signa quaedam accepimus a Domino, demus operam ut finem in quem a Dee proposita aunt intuentes, ad illum etiam collimemus. Sic David signo isto externo est uses. Neque enim fidem seam in illo ephod posuit, sed tanquam imagine et signo favoris et praesentiae divinae usus eat in quo non subsistendum scivit, . sed longius inspiciendum, nempe ad mediatorem usque assurgendum. Hunc in finem igitur David afferri sibi a saeerdote ephod postulavit. Nos igitur externis signis utamur ad fidem infirmam confirmandam : sed ad Deum semper assurgamus et solum illum quaeramus: ita si quis quae dat nobis ad fidei confirmationem, utentes, ne ilia sint nobis potius impedimento quain adiumento. Porro etiam hie observandum, Davidem nihil extra vocationem suam gessisse. Nam sacerdoti ephod reliquit, quod ipse non attigit. Ex qua Davidis modestia discamus ultra mensuram et vocationem nostram nihil aggredi, sed ad quam quisque voca.tionem a Deo electus eat, in ea se egerceat, et quid cuique Deus permittat animadvertat. Oziam regem suffitum ad altare facere volentem, et eum honorem qui ad ipsum non pertinebat sibi arrogantem, Deus perpetua ignominia et dedecore lepra nimirum percussit, Davidem contra quum legimus reliquisse sacerdoti ephod quod in manibus illi Deus tradiderat, sciamus tanta sollicitudine et reverentia in Dei timore ambulasse, ut nihil aggressus sit contra

seam vocationem a Deo pra.escriptam: of in Domini auxilio et favore et benedictione, quam toties expertus erat seem suam collocasse. Hine discamus,

i si Deum propitium habere volumes of in rebus incertis auxilium ipsius consequi, ad ipsurn precibus confugere, et propositain nobis ab ipso viam ita premere ne ad laevain gut dextram deflectamus: et Do quid tomere suscipiamus, et omnem superbiam et arrogantiam deponamus: sed contra cum humilitate et modestia, nostrae tenuitatis conscii , ad ipsum accedamus : persuasi nos propositam nobis viam ab ipso insistentes, ipsius praesentiam et auxilium in rebus necessariis inventuros: et non solum facilem et benignum illum orga nos fore, sed etiam d auxilium nobis ferendum paratissimum.

Iam vero ague, etc.

7. Nuntiatunz eat autezn .Sauti, q2cod venisset David in Ceilam, et ait Saul: Tradidii eunz Donzinus in manes mews, conclususque eat irzgressus urbem in qua portae et serge suzzt. 8. Et praeeepit Saul omzii populo zct ad pugnum descenderet in Ceilam, et obsideret David et viros eius. 9. Quod quum David rescisset, quia praepararet ei Saul clam malum, dixit ad Abi.athar sacerdotenz: Applica Ep7aod. 10. Et ait David: Domine Deus Israel, audivit fanzam servos tuns, good disponat Saul venire in Ceilam, ut evertat, urban propter me. 11. Si tradent me viri Ceilae in manes eius? et si descendet Saul, sicut audivit servos tzcus ? Domine Deus Israel, indica servo too. Et ait Dominos : Descendet. 12. Dixitque David: Si tradent me viri Ceilae, et viros qui sent mecum, in manus Saul? Et dixit Dominus: Tradezzt. 13. Surrexit ergo David et viri eius quasi sexcenti, et egressi de Ceila, hoc atqzce itluc vagaba.ntur irzcerti, nuntiatumque eat Sauli good ficgisset David de Ceita, et salvatus esset, quam ob rem dissimulavit exire. 14. 1t2orabatur autcm David in deserto in locis fCrmissinzis, znansitque in nzonte sotitudinis Ziph: quaerebat cum tameza Saul cunctis diebus et non tradidit eum Dominus in manes eius. 15. Et vidit David good egresses esset Saul ut quaeret azzimam eius. Porro David Brat in deserto ZipJz in sylva. 16. Et surrexit Ionathas fZlius Saul, et abiit ad David in sylvam, et confortavit manus eizcs in Deo. 17. Dixitque ei: Ne ti.nzeas: neque enim inveniet to manus Saul pa.tris mei: et to regnabis super Israel, et ego ero tibi secundus: sed et Saul pacer mews scit hoc. 18. Percussit ergo zcterque foedus coram Domino

mansitque David in sylva, Ionathas azctenz reverses eat in domum seam.