Prev TOC Next
[See page image]

Page 349-350

 

349 IN I. LIB. SAMUEL. CAP. Xg. 350

cognovero completam esse patris mei malitiam contra te, non annuWiem tibi. 10. Responditque David ad Ionathan: Quis renunciabit mihz, si quid forte responderit tibi pater tuus dure? 11. Dixit vero Ionathas ad Davidem: Veni et egrediamur foras in agrum.

Pergimus in explieandis Davidis tentationibus, cuius vita tam dubia et incerta videbatur, quam si a tenui filo dependeret: siquidem ne momento quidem quietus esse potuit. Quae sane doctrina quibusdam delicatulis taedium fortassis adferet: sod quae tamen nobis valde eat utilis et necessaria. Nam fore fit ut si unam out alteram afflictionem fortiter tulerimus, diuturnitate frangamur et animum despondeamus: adeo quidem ut qui fortissimos sibi videbatur, si mensem unum out alterum continuis exerceatur calamitatibus et difficultatibus, nimium longum illarum afflictionum tempus reputet: et nisi Deus relaxationem et remissionem doloris aliquam mittat, vix a murmure sibi temperet. Quamobrem exemplo Davidis eonfirmari non oportet, ut si Deus non ad mensem unum out alterum, non ad annum unum out plures, sod ad ultimum usque vitae nostrae curriculum velit non explorari, discamus aequum esse ut patienter et aequo animo feramus quaecunque immiserit, eumque aerio precemur ut vitam nostram custodial, ut eandem illi tanquam gratum sacrificium ofleramus. Nam increduli multa subsidia quaerunt, quibus adversus quoscunque casus protegantur, et ab omnibus periculis ease tuti vehementer expetunt: sod fideles contra vitam student devovere Deo: quotiescunque visum ipsi fuerit: et agnoscunt breve else vitae istius stadium et curriculum. Infideles vero contra varias rationea investigant et rimantur, quibus sese protegant, et semper incerti et dubii metu trepidant. Fideles autem, licet sciant mortem suis ceivicibus singulis momentis imminere, et huic conditioni se obnoxios esse, nihilominus tamers pacato et tranquillo animo vitam degunt, spew suam in Deo reponentes, quem suarum animarum custodem esse persuasum habent. Caeterum etiam observandum Davidem, licet certa fide in Down niteretur, suumque protectorero et vindicem ipsum esse persuasum haberet, novis tamen semper agitatum apprehensionihus. Nam fide in Deum non redduntur fideles sensus omnis expertes, quin pericula ipsis imminentia provideant: et iisdem afficiantur et commoveantur. Its David in Deum quidem spem suam reposuit, certus ipsum promissiones suas impleturum : sod non ideo tamen atupidus, qui suo atatu non commoveretur, et obstinatam regis adversum se malitiam et odium internecinum expertus magnopere terreretur: quemadmodum apud Ionathanum conquerevs digit, se non abesse passum a morte, et iugulo suo gladium intentari. Quare quum non exuerimus

adhuc sensus naturales, non debemus tamers istis terreri, neque vitae cursum abrumpere, sod potion adversus nostras infirmitates fortiter pugnare. Ac sane fiduciam in Deum nunquam reponemus sine lotto quadam et repugnantia carnis. Atque hose eat istms historiae summa diligenter a nobis in genere consideranda: iam vero sigillatim agite singula expendamus. Davidi igitur in mentem venit regis ergs se animum explurare: ratio quam init ea eat, ut solenne sacrificium toti familiae patris commune praetexat. Itaque dicit fore (sod tantum ex coniectura) ut. si Saul de ipsius absentia inquirens admittat excusationem Ionathani, nempe, rogatum se a Davide, ut faceret ipsi poteatatem eundi celeriter in Bethlehem natale solum, et se veniam dediase propter solenne sacrificium, res suss else bono loco, nullumque sibi metuendum a rege periculum. Sed si contra, inquit, rex indignetur me a to dimissum, signum erit. ipaius malitiam completam ease et nullum amplius suporesse remedium, nullumque amplius ipsum aequitati et rationi locum daturum, good elapsum a euis ma,nibus Davidem aegre feret. Hac rations, inquit David, cognoscemus ipsius in me odium quo me ad mortem usque persequitur, quum me elapsum existimabit: virus enim suurn contmere non poterit; aignumque iuveterati et lethalis odii dabit, ut coram ipso me nunquam amplius oporteat apparere.

Addit vero David: Si autem eat iniquitas aliqua in me, tu, Ionatha, me interfCCe, et ad patrem tuum ne introducas me. Quibus Davidis verbia Ionathanus commotus affirmat iureiurando se nolle manum illi inferre, cuius innocentiam plus satin habet compertam: Atque David ut Ionathanum magic moveat obiicit illi foedus Domini good mutuo pepigerant: ut per datam fidem et iuratam amicitiam illum ad servandam amico fidem exhortetur. Interoa vero dubius qua rations fieri certior de Saulis ergs se animo, et sibi ipsi ac saluti sua consulere possit, a Ionathano deducitur foras in agrum, et ab illo signs intelligit quibus de re tots fiat certior: et foedus ante initum novo iureiurando confirmat: Davidemque obteatatur ut quum ad regiam dignitatem perve-

nit, eadern orga se humanitate et clementia utatur. eri

Sed into sigillatim expendenda, et in primis animadvertendum Davidem hit aliqua infirmitate laborasse, quum annuum sacrificium absentiae suss praetexuit, good tamers non erat. Itaque mendacio sere texit. Quod si quis excipiat, nemini ipsum nocere, neminem voluiaso fraudare, non sufficiens eat excusatio. Nam supra oatendimus Deum its veritatem amore, ut si quid admisceatur mendacii grave sit adversus ipsum peccatum. Quare licet nihil malitiose dicatur, nemo conqueratur de illata sibi iniuria, mendacium tamers semper eat condemnandum. Deus enim sui semper similis mutari nunquam potent: et