[See page image]

Page 251-252

rant antes Davidem non agnoverint. Ruidquid sit non parva tentatione Davidem affectum verisimile est, quum se non a.gnosci conspiceret. Quanquam non vchementer illum de eo laborare conspicimus. Neque onim regi ministerium suum superioris temporis exprobrat. Et sane merito poterat David Saulem ingratitudinis accusare, his verbis: Nonne to me probe nosti? nonne is ego sum quern a domo paterna evocasti, ut coram to citharam pulsarem, dum to malua spiritus exagitat? Nonne ego to saepe sum comitatus et armiger tuns fui? Sed istis omnibus abstinens simplieiter respondet, se Isai I3ethlehemitae filium else aervi ipsius. Ex quibus apparet Davidem non se admodum commendasse, neque optasse vidcri, neque aegre tulisse post aliquot dierum ministerium non agnosci, et quaesitam prius gratiarn momento evanuisse. Unde colligimus illum non ab hominibus mercedem exspectavisse, quam nullam nut exiguam fore animadvertebat: sad a Domini bonitate, quam tamers sibi non deberi satis agnoacebat. Atqui Saul ipsum precibus ab Isai patre Davidis obtinuerat. Nam inquit: Stet David in conspectu rneo: invenit enim gratiam in oculis meis. lam vero quum honore debito est afficiendua, ab ipso non cognoscitur. Quire summam in Divide modestiam conspicimus, qui honores ab hominibus non expetit, etsi iam quod,vmmodo delibatos, quandoquidem in regia aulam venerat, et armigor ipsius factua fuerat. Nae fuit ab aulicorum illorum moribus alienissimus, quos aulici honores tantopcre alliciunt, praesertim eorum qui longe alia raiione vitam transigerent, si modo animum vellent adiicere : sad quam primum aulam Vol procul salutarunt, lam facti nobiles, rerum domesticarum omnem curam abiiciunt, nisi good corradere semper aliquid conantur. Nam sibi dedecori fore arbitrantur ai Labore aliquo vitam tolerarent, et suam aped hominea conditionem fore viliorem. Quin imo multos miseros mendicos videas, qui si ad bellum profecti sint, et urgeas ut ad artem aliquam se applicant, ignominiosum sibi decant: et rusticos agricolas a stiva semel abductos nunquam reducas ad agriculturam: peregrinari malunt in alicnis regionibus, quarn aliquam artem profiteri: et, good aliorum usi sent ministcrio, turpe sibi et ignotniniosum docent alteri inaervire. Sed varia runt tempura: good ipsis tamers etsi fame premantur persuaderi non potent: nam se ad priorem Main vit.am rc;dituros aibi polliccntur. Contrarium prorsus Davidem soquutnm vidernus, quandoquidem nullis aulicis deliciis est delinitus, quin libenter in domum paternam ex aula ad pecuariam artem exercendam reverses sit: ct iicet in castra redierit, neque magnopere se commondarit ut graham spud aulicos sibi quaererct, neque edam se non agnosci conquestus sit. Et de Divide haetenus.

Nunc etiam expendamua formulam illam iurisiurandi qua utitur Abnerua regi respondons : Yivit anima tun, rex, si noai. Aulica haec prorsua assentatio; etsi neque blaspherna, neque Doi honori contraria, neque contumeliosa. Nam praeter iusiurandum Bunt etiam quaedam asseverationes seriores, quibus sine iuramento aliquid aimus a.ut negamus, veluti si quis per vitam suam aliquid asserat: neque vitae suae imprecatur, neque se idolum facit: sad asserit good sit tam verum, quam verum est se vivere. Licet itaque nonnunquam istiusmodi formulas adhibere sine Dei laosione: quanquam nonnihil deflectitur a regula iuramentorum quam ipse Deus praescripsit in rebus neceasariis: qui iussit populum per nomen swum iurare, Dent. 13. Donainum Deum Mum timebis, et illd sodi servies, ac per nomen ildius iurabis. Atque haec pauca de quaestione ills aufficiant, liceatne good asserimue aliqua protestatione confirmare: good etsi homines ad Dei mandatum adiiciunt, non ta.men omnino per se condemnandum est. Sed Abnerum videmua assentatorie sic loquutum: quemadmodum in aulis regum et principum usu venire consuevit, ut a.ulici communem loquendi usum prorsus immutent et egreDie dissumulent. Quin imo Ioaephum ipsum videmus assuevisse in aula Pharaonis iurare Aegyptiorum aulicorum ritu. Neque vero, fateor, in Dei contemptum iurat: Per vitam Pharaonis, spud fratres sese dissimulans, ut metum illis iniiceret sibique autoritatem conciliaret. Sane videretur Domini oblivisci et verbi ipsius, Pharaonemque in ipsius locum substituere: sad absit ut earn ipsius fuisse mentem dicamus: etsi Aegyptios certum est Dei nomen profanasse regi suo adulantes. Ac sane videmus in imperio romano Icnge acceptius et in maiore pretio fuisse iuramentum per fortunam imperatorum, quam si per omnia idols sun deieraasent. Hine apparet ambitionem in auks principum semper obtinuiase, ut adulatores non tantum eos magnificis titulis et nominibus extulerint: sad etiam in idols transformarint: et its Dei gloria minus cognita fuerit, et multum de ea detractum sit. Sic hoc loco Abner, per animam Sa.ulis iurans, vere ipsi adula.tur, good quern priorem vitam egisset in agris et bubulcus fuiaset, iam tam insignibus titulis efferatur. Nos itaque Canto diligentius simplicitatem in verbis retineamus: et qni ad summon honores evecti sent, modestiam colere discant: quandoquidem insignes illi tituli tandem in superstitionem vertuntur, et sacrilega audacia tantum de Doi honore detrabitur quantum illis ascribitur, et omnis religio hac ratione pervertitur. Cuotcrum quern dicitur David ad regem introductoa ab Abnero, observandum fuisse quidem istud aliquod praemium virtutis pro bone locata regi opera: sad non in eo Davidem seem seam collocasse. Nam sane si praemii et