[See page image]
Page 159-160
159 HOMILIA LVIII. 160 HOMILIA LVIII.
3. Et vocabis Isai ad victimam, et ego ostendam tibi quid facias: et unges quemcunque monstravero tibi. 4. Fecit ergo Samuel sicut loquutus est ei Dominus: venitque in Bethlehem, et admirati runt seniores civitatis, occurrentes ei, dixeruntque: Paciicusne est ingressus tuus? 5. Et ait: Paciicus: ad immolandum Domino veni: sanetiicamini, et venite mecum ut immolem. Sanctificavit ergo Isai et ilios eius: et vocavit eos ad sacrifzcium. 6. Quumque ingressi essent, vidit Eliab, et ait: Num coram Domino est Christus eius? 7. Et dixit Dominus ad Samuelem: Ne respicia.s vultum eius, neque altitudinem staturae eius, quoniam abieci eum : nee iuxta intuitum hominis ego iudico : home enim videt ea quae parent, Dominus autem intuetur cor. 8. Et vocavit Isai Abinadab, et adduxit eum "am Samuele, qui dixit: Nee hunc elegit Dominus. 9. Adduxit autem Isai Samma: de quo ait : Etiam hunc non elegit Dominus. 10. Adduxit itaque Isai septem ilios suos coram Samuele, et ait Samuel ad Isai : Non elegit Dominus ex istis. 11. Dixitque Samuel ad Isaa: Numquid iam completi sunt ilii? Qui respondit, adhuc reliquus est parvulus, et paseit oves. Et ait Samuel ad Isai: Mitte, et adduc eum: nee enim discumbemus priusquam hue ille veniat. 12. Misit ergo, et adduxit ewm: erat autem rufus et pincher adspectu, decoraque facie. Et ait Dominus: Surge, et unge eum : ipse est enim.
Hesterna coneione dicere coepimus, Samuelem missum a Domino ad Davidem ungendum et inaugurandum, causatum esse metum Saulis, a quo si hoc rescisceret, mors ipsi inferretur. Ex quo apparet prophetam aliquid huma.ni passum, et licet a Del' obsequium esset paratissimus, non ita tamen humanas passiones exuisse quin mortem metueret. Ac sane quum fideles Dei servi mortem oppetere non dubitarunt in sui muneris functione, non omnino metu aliquo mortuis earuerunt. Passi sunt illi sane : sed non sine lucta. Poterat quidem Deus, si voluisset, Samuelis animum ita roborare, ne ullo mortis metu tangeretur: sed eius infirmitatem tolerat, polliceturque non mi~riturum, et fugiendae mortis rationem aperit. Deus enim nos ut infantes regit, et quamdiu infirmi sumus, non permittit Dos ultra mensuram et vires tentari. Sed vicissim quum vitam a nobis poscit, et vult eam a nobis tanquam gratum ipsi sacrificium offerri , vires etiain et coustantiam invictam suppeditat, ut quocunque vocaverit , imperterrit.i sequamur. Hoc dicebat Petro Dominus noster Iesus Christus his verbis: Amen dice tibi, quum esses iunior, cingebas to et ibas quo volebas: quum autem senueris, extendes manus tuas, et alius to cinget, et transferet quo noles. Deus itaque novit quid in
cordis penetralibus habeamus : ac proinde donee nos mortem velit oppetere, non instruit ea virtute et fortitudine qua praeditos videmus qui fortiter mor tem oppetere non reformidant : ac proinde in illum omnis cura nostra rencienda est, et sperandum fore ut quum Dos in ista certamina coniicere voluerit, virtute invicta etiam induat. Interim tamen natives ille in nobis metes et infirmitatis sensus eo acrius stimulare nos debet ad preces quibus Deum sollici temus. Nam qui se hoc metu et formidine sentit laborare moleste id ferre vitium debet, Deumque ut medeatur precari. Sperandum tamen nihilominus Deum, quum necessitas postularit, auxilium laturum, et ita memento voluntates immutaturum, ut non modo non formidolosa et amara mors, sed etiam dulcis of grata futura sit. Observandum edam non omnes qui Deo usque. ad mortem servierunt, mete et timore aliquo vacuos fuisse: neque enim quod humanum est exuerant. Verum tamen, quum opus fuit, Deus . impedimenta sustulit quae ab officio illos forte deterruissent: ant etiam ipsis no in eer tamen venirent pepercit : cuiusmodi exemplum; hie habemus in Samuele. Atque hoc ipsum nos bene Paulus docet, quum ait: Deem non permissurum nos ultra vires nostras tentari:: sed tentationi bonum exitum daturum. Nempe ita omnia sapienter me deratur, ut quum nostrae obedien.tiae facere eap& rimentum voluerit, etiam vires. suppedit.et, quibus pares efficiamur tentationi ferendae. Sic hoc loco Deus Samueli viam ostendit, qua Saulis furorem effugiat: qua in re Deum etiam videmus velut in infirmitate progredi voluisse. Poterat. enim alia ram tione Samuelem confirmare, vel promittendo se Saulis manum retentusum, vel etiam effecturum ne ad oius aures.ista pervenirent, vel denique se iter et opus ipsius fortunaturum : quae omnia in menu Domini erant. Verum no.luit miraeulo rem istam Dominus perficere,, sed humana ratione; quamobrem ait: I et vitulam de axman.to. tolle in mane tea, et dicito: Ad immolandum Domino veni. Hine appa ret quam variis modis Deus sues protegat : ut ali quando vim seam excellentem exserat, aliquando veluti occultet, adeo ut nostri curam abiecisse videar, tur, et nihilominus tamen nos protegat et tueater,licet modis infirmis et hominibus incognitis. Hie vero non dubium est quin Samuelis obedientiam explorare voluerit: quum specie. sacrificii misit illum ad Davidem inaugurandum. Nam et poterat iterum excipere, Saulis ad aures etiam ]stud perv®nturum, et famam ea de re statim manaturam.: non posse tam occulte fieri unctionem q.uin aliquis eonscius adesset. Verum, istis omnibus omissis; Samuel moras omnes abrumpens accepto mandate rem aggreditur. Quare etsi multae nos difficultates urgeant, et initio retrograde simus quum nos progxedi Dominus iubet: tamen de: ipsius vol.untate facti eer-