[See page image]

Page 119-120

eat qui nos doceat sub Dei iugo contineri, et quanta inde speranda utilitas, hie maaime eat insignia : ac digna sententia, quam noctes diesque versemus, et in perpetua memoria habeamus. Atque isto unico fundamento niti debent quicunque vocationis et muneris sui partes implere volunt.

Contra vero quoniam leviora sunt hominum ingenia in multis comminiscendis Deo cultibus, sciamus rebellionem, divinationisque crimen ease et idololatriae a scriptura vel tantillum recedere: atque tanquam perfidos, mendaces ac vanos a Deo haberi verbo ipsius abutentes. Quapropter per rebellionem fieri intelligamus quidquid homines sine Dei mandato suscipiunt, gut sine verbo ipsius praceunte: et in primis quum docti sufficienter de Dei voluntate illi non acquiescunt, sod ex suo sensu varios et insolentes cultus Deo affingunt. Denique rebellio eat, ut scriptura loquitur, a via Domini recedere. Hie veto Solent hypocritae varias eacusationes quaerere, ac rebellionis crimine sese liberare. Nam, aiunt, quare dicimur rebelles, qui Dei verbum admittimus: ac si quid eidem adiicimus, ex abundanti facimus? Nae, Deo inservire et eius esse cupimus. Speciosa sane eacusatio, sod inanis, et in qua manifesta eat diffidentia et contumacia. Nam nisi simpliciter quod Dei verbo praescribitur sequimur, sod de nostro aliquid admiscemus, quatenus a Dei verbo recedimus, eatenus contumaces et rebelles sumus. Ac proinde certum eat inanem esse istiusmodi hypocritarum eacusationem, quod aperte Deo contradicant, legemque ipsins flocci faciant. Nam etsi non apertis verbis in bane blasphemiam erumpunt, ut de Dei loge detrahant, ac proinde non sibi videntur rebelles, quod legem Dei bonam esse sciant, et ipsius mandata nequaquam contemnenda, tamen quandoquidem Deus non permittit homines ex suo sensu facere quae ad cultum ipsius pertinent, sod prohibet potius ne ad degtram gut laevam declinent, et contra, solum suum verbum else omnium actionum regulam iubet, sane si homines istis non acquiescunt, sod quasi sapientiores ipso ad mandata eius boo vel illud adiicere licentiosius sibi permittunt, nonne tantundem de Dei autoritate detrahunt, no solus sit hominum legislator? Ex quibus sole clarius eat inanes et ridiculas istorum esse egcusationes et vana effugia: ac proinde merito reos fieri coram Deo contumaciae et rebellionis qui ab ipsius verbo tantillum recedunt. Etsi veto sibi fieri iniuriam conqueruntur de istis admoniti, immerito faciunt: quandoquidem enim ipsius Dei iudicio condemnantur, quire hominibus id ipsum reprebendentibus irascuntur? Quare obsurdescunt et obstupescunt ad illam Domini sententiam, qua veluti fulmine ab alto ad ima tartara detruduntur? Denique sua temeritate et stultitia Deo quantum volent reluctentur, nobis satis sit,

Deo, cui dictorum factorumque uni reddenda ratio eat, simplicitatem nostram probari, quod verbum ipsius nostrarum omnium actionum normam et regulam habemus et admittimus: cuius contra contemptus contumacibus et refractariis ultimum eaitium eat allaturus.

lam vero si quis ad istam amussim cultum illum omnem eaigat quo papistae sibi devincire Deum arbitrantur, meram rebellionem in eo ease reperiet. Eaempli gratia egpendamus saerosanctum coenae sacramentum. Dominus noster Iesus Christus panem frangi iussit, et acceptum poculum distribuit adhibendum. Accipite, inquit, comedite ex boo pane, et bibite ex hoc calico inter vos omnes. Et quidem, inquam, omnes. Quid hie papistae? Primum uni saerificulo poculum reservarunt, et ita coena discerpta eat. Plebs enim abstinere poculo iussa eat, et ita parte coenae privata. Quasi vero Christus vita nostra sit ex parte tantum. At ille nos docet se nobis ease cibum et potum, quum carnem suam nobis in cibum praebet, et sanguinem in potum. Yerum enimvero plebs apud papistas arcetur poculo unus sacrificulus sanguini Domini communicat. Quid ergo istud rei eat? Sed, aiunt, non sine ratione istud, periculum enim eat, ne accedente ad poculum plebe aliqua sanguinis gutta in terram deeidat. Yerum, obsecro, nonne Dei filius, cuius sapientia eat inenarrabilis, suam voluntatem manifeste declaravit, et significantissimis verbis eaposuit? Anne igitur mortales homunciones et humi repentes lumbrici suam bonam intentionem Domini praeceptis opponent? Deinde vero videte papisticam arrogantiam : Cbristus enim vult in coenae sacramento fidelibus singulis eghibere saneti sui spiritus gratias, et omnium suorum bonorum ipsos faeere participes, suum corpus et suum sanguinem ipsis communicans: illi vero miseris persuadent se offerre Christum Deo patri in oblationem pro vivis et mortuis. Quid ita? Neque enim Christus dicit: Offerte, sod Accipite. Quanta veto in istis repugnantia? Quam ergo hie coram Deo tandem eacusationem adferent, qui hominum longe dissimillimus eat? Nae videntur isti veluti cornubus ipsius Dei maiestatem petere, et velut ad certamen provocare, quasi dicerent: To invito sacrificium istud offerimus in peccatorum nostrorum satisfactionem: et tibi gratum et acceptum illud esse necesse eat. Quo posito, gesticulator ille sacrificulus fabulam agit, et pro eo quod Dominus poster Iesus Christus digit Accipite et comedite, ille Deum suum fictitium in tres partes dividit, quarum maaimam sibi vendicat, aliam vivis et mortuis attribuit, tertiam in vinum intingit, poculumque deinde eahaurit: spectante interea populo attonito, et inatar trunci stupido, totam bane fabulam. Peracta denique ita fabula quisque recedit, pulchre a Deo pro sues pec-