[See page image]

Page 113-114

num et necessarium eat: ac proinde extra quaestionem positum, quare in Deo fiducia sit collocanda. Quandoquidem Deus eat omnium bonorum fons et scaturigo, nor vero contra omnis miseriae et calamitatis subiectum. Idem esto dictum de precibus et orationibus. Idem de caritate, de eleemosyna, de castitate, de temperantia, et similibus: quae omnia Deus sine exceptione fieri praecipit, quod qui scour faxit divioae voluntati et legi repugnet. Sunt autem alia quaedam naturae cuiusdam mediae, quae licet non praecipiantur, tamen nihil ad salutem eonferunt, red per se mala non aunt: red potius bona. Quemadmodum, exempli gratia, ieiunium per se nihil eat, sicuti Paulus ipse loquitur, inquiens, non ease in istis positum Dei cultum. Neque enim rive edamus; sive bibamus, coram Deo meliores sumus: neque etiam si cibo et potu abstinuerimus. Ieiunium tamen maxima prodest ad nor eoram Deo humiliandos: et ad peccatorum sensum in nobis augendum, et nor admonendos de colenda sobrietate et abstinentia. Eademque ratio eat de reliquis, veluti precatione, et ahis istiusmodi fidei adminiculis. Nae si in templum veniremus, et lapidum instar nihil eorum quae dicantur perciperemus, aut ibidem sine precandi affectu sederemus, longe conducibilius asset domi manere, quam Dei templum frequentare, Deumque ludibrio habere, et verbum ipsius conculcare, et nibili facere. Quid si apparatu quodam externo et caeremoniis ac pompa Deum precemur, genibus in terram flexis, et in terram prostrati, et tamen animus noster ad Doum non assurgat, red procul remotus sit, et inania verba tantum iactemus, sane divini nominis ista profanatio eat, imo et sacrilegium. Ex quibus apparet multa ease natura sua bona, et ad rectum finem tendontia, modo ad rectum suum usum applicentur. Idem etiam de sacrificiis statuendum. Neque enim fusus boum, agnorum aut hircorum sanguis per se Deo gratus erat, quem fusum oportebat tolli locumque purgari, ne corruptio vel foetor oriretur. Quid vero suffitus ille de pinguedine animalium? An etiam pinguedinum adustarum odore et suffimento peccata deleri et expiari poterant, aut ease gratus odor Domino? Nae adustae pinguedines nauseam potius movent, quam gratum odorem adferunt. Quomodo ergo Deus illarum pinguedinum odore fuisset delectatus, quarum adustarum foetorem omnes refugiunt? Ex quibus apparet aacrificia natura sua Deo placere non potuisse: neque iram Dei sanguine bestiarum placari, vel expiari peccata : siquidem cam inesse vim bruto ut animam hominis emundet, nemo eat qui ausit cogitare : quod mortuae pecudis sanguis nihil nisi corruptionem habeat. Atqui homines effuso pecudum sanguine quaerunt ab omni macula peccatorum repurgari, ut coram Deo comparere possint, et ea Cakvna opera. Vol. %%X

.

ratione in numerum filiorum ipsius admitti: quod sane fieri non potuit sanguine bestiarum fuso. Ac proinde non abs re dicit Ieremias saerificia nullius ease momenti, neque reliquas omnes figuras externas, red ear ease potius abominationi coram Deo. Quid ita vero? Nempe obedientia per se mater eat omnis virtutis, et sacrificia aunt tanquam appendices quibus ad Deum quaerendum ineitamur et indueimur. Namque angeli beati nulla unquam habuerunt sacrificia, quorum tamen conditio non ideo deterior eat: quemadmodum hodie, neque coenam neque baptismum habent. Et tamen conditio nostra non ideo melior eat quam ipsorum: quandoquidem ista nobis propter infirmitatem nostram data sunt: quouiam non apprehendimus spirituale lavaorum in sanguine Domini nostri Iesu Christi, nisi visibili signo aliquo nobis repraesentetur. Et .ignoramus quid sit nutriri corpore et sanguine ipsius, nisi visibilia panis et vini symbola nobis exhibeantur, quandoquidem sensus noster rudis eat, et nor terreni sumus. Itaque apparet veterem illum populum opus habuisse propter infirmitatem illis figuris: red tamen verum sacrificiorum usum oportuisse speetari ab illis certum eat. Deus enim spiritus eat, quare of in spiritu et veritate vult coli.

Quamobrem Dei cultus rationem in eo maaime positam ease seiamus, ut Deo nor totos dedieemus, et nobis ipsis renunciemus, in Deo solo acquiescamus, et salutem nostram, gaudium et felieitatem in illo uno quaeramus : ne vanis nostris speculationibus efferamur: red ad illum unum precibus et orationibus confugiamus: et pro acceptis beneficiis gratias illi immortales agamus : et cum proximis candide et sincere conversemur. Ista, inquam, omnia cultus Doi nomine continentur. Ecquis ergo eat nobis hodie reliquus sacrificiorum usus? Nullus sane. Sunt enim abrogata. Yerum quoniam terreni adhuc sumus et crasso et stupido ingenio, quibusdam adminiculis nor ad Dominum adduci necesse eat. Atque ista quidem sufficiunto : red praeterea notemus a Deo saepe reiici oblatos sibi cultus ab hominibus propter ipsorum peccata. Nam iam inde ab omni aevo studuerunt homines Deo imponere, et caeremoniis externis illi satisfacere atque illi quemcunque libuit cultum affingere. Unde apparet hominum ingenium adversus veritatem semper pugnantium : non modo vanas sibi superstitiones fingentium, red etiam quae a Deo instituta aunt corrumpentium, et omnino contra ipsius voluntatem usurpantium. Itaque saepe a vero Dei eultu videas homines recedere, quum sibi modo hunc, modo illum, ritum imaginantur: ut fit in papatu, ubi Dei cultum nominant illa nescio quae ridicula et ludicra in Satanae officina excusa inventa, caeremonias inquam et pompam externam, quae deinde omnia hominum audacia pertinaciter retinuit. Idem Iudaei 8